Ο Μικρός ήρως

Μας συντροφεύουν από τότε που ήμασταν παιδιά και ίσως ακόμη και τώρα ως ενήλικες να συνεχίζουμε να τους ρίχνουμε κλεφτές νοσταλγικές ματιές. Είναι οι αγαπημένοι παιδικοί ήρωες των κόμικ, πολλοί από τους οποίους γεννήθηκαν πριν από εμάς και πιθανότατα κάποιοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά.

Σχεδόν κανένας μας δεν μπορεί να...
 ισχυριστεί ότι δεν αναγνωρίζει ή ότι δεν έχει διαβάσει έστω και μια ιστορία τους. Σε ποιους αναφερόμαστε; Μα φυσικά στους δεκάδες χάρτινους ήρωες των παιδικών ή εφηβικών μας χρόνων που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα αγέραστοι, ακμαίοι, σαφώς εκσυγχρονισμένοι, αλλά πάντα οικείοι, να καταφέρνουν να ψυχαγωγούν τα παιδιά κάθε ηλικίας και, όπως αποδεικνύεται, κάθε γενιάς. Η αναδρομή μας στο χρόνο θα είναι σίγουρα πολύχρωμη, διασκεδαστική αλλά και πολυδιάστατη. Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε καλύτερα αλλά και να θυμηθούμε τον δικό μας Μικρό Ήρωα.

Με πρωταγωνιστή ένα δωδεκάχρονο γεροδεμένο μελαχρινό αγόρι με πονηρό μουτράκι, το 1952 ξεκίνησε μια ιστορία που έμελλε να κρατήσει πολλά χρόνια. Το όνομά του ήταν Γιώργος Θαλάσσης και συμπρωταγωνιστές τους στο εν λόγω κόμικ αλλά και στον αγώνα για την ελευθερία δύο αδελφικοί του φίλοι: η συνομήλική του Κατερίνα και ο τσαπατσούλης και μονίμως πεινασμένος Σπίθας. Ο Ακριβής τίτλος του εικονογραφημένου, που υπέγραφε κάποιος Θάνος Αστρίτης, ήταν ο «Μικρός Ήρως». Για πολλά χρόνια όλοι πίστευαν ότι ο υπογράφων ήταν υπαρκτό πρόσωπο και κανείς δεν γνώριζε ότι ο εμπνευστής και δημιουργός του Γιώργου Θαλάσση ήταν ο φτασμένος δημοσιογράφος Στέλιος Ανεμοδουράς.

Η ιστορία διαδραματιζόταν στην κατοχική Αθήνα, που στέναζε κάτω από τη μπότα του σκληρού Γερμανού και το μαστίγιο του νικημένου Ιταλού. Ο Γιώργος Θαλάσσσης ήταν ο ήρωας που γαλούχησε γενιές Ελληνόπουλων με τις πατριωτικές αξίες και τις αρετές που ενσάρκωνε. Τότε οι Έλληνες και βγαίνοντας από έναν εμφύλιο πόλεμο είχαν ανάγκη από έναν ήρωα. Έναν «Μικρό Ήρωα» που σε καμιά από τις εκατοντάδες ιστορίες που παρέλασαν συνολικά στις 25.536 σελίδες του δεν αναφέρθηκε στον εμφύλιο. Όπως μάλιστα, ανέφερε χαρακτηριστικά σε κάποια συνέντευξή του ο κ. Στέλιος Ανεμοδουράς «σε κανένα από τα 800 συνολικά τεύχη του περιοδικού δεν εμφανίζεται Έλληνας να μισεί Έλληνα».

Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν φορές που κάποιοι προσπάθησαν να πολιτικοποιήσουν τον μικρό ήρωα και τους φίλους του. Ο Στέλιος Ανεμοδουράς όμως ήταν κατηγορηματικός: «Ο μικρός μου ήρωας αντιπροσωπεύει και θα συνεχίσει να αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες».

Κάποιοι χαρακτήρισαν τον «Μικρό Ήρωα» λογοτεχνία και μάλιστα διακεκριμένη. Για τον Στέλιο Ανεμοδουρά, όμως ο «Μικρός Ήρωας» ήταν απλά «ένα κείμενο αφήγηση. Ένα παραμύθι σε πολύ καλή ελληνική γλώσσα, που μέσα σε τριάντα λέξεις περιέγραφε όλη την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην κατοχική Αθήνα».

Ωστόσο και παρά τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα των κειμένων του, ο «Μικρός ¨Ηρως» δεν απέφυγε το χαρακτηρισμό του ως παράνομο και απαγορευμένο έντυπο. Ως ένα από εκείνα που ήταν γνωστά ως παλιοφυλλάδες και τα οποία οι νέοι της εποχής διάβαζαν κρυφά από τους γονείς και τους δασκάλους τους. Παρά την όποια απαγόρευση όμως, δεν υπήρξε νέος που να μην είχε διαβάσει έστω και μία ιστορία του Γιώργου Θαλάσση και της παρέας του.

Κάποια στιγμή ο «Μικρός Ήρως» αναγκάστηκε να κλείσει. Ήταν η περίοδος της Δικτατορίας – και μετά από 17 χρόνια σενεχούς έκδοσης – όταν σταμάτησε η έκδοσή του για τρεις μήνες. Αυτό όμως ήταν και το τελειωτικό χτύπημα, μια και το περιοδικό επανακυκλοφόρησε αλλά δεν μπόρεσε να σταθεί. Άλλωστε πόσες πιθανότητες θα είχε σήμερα ένα κόμικ για τη ζωή των Ελληνόπουλων στην κατοχή να συγκινήσει τα Ελληνόπουλα σήμερα; Μάλλον καμία, γι αυτό ας αρκεστούμε στο νοσταλγικό τραγούδι που το 1976 δι στόματος Λουκιανού Κηλαηδόνη έλεγε: «Που είσαι τώρα και σε έχω χάσει παλιέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση. Όπου κι αν είσαι θα έχεις γεράσει. Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση».