Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Συμβαίνουν σε όλους μας, αλλά δεν τα λέμε!!!



Κοιτάς το ρολόι σου, αλλά μετά δεν ξέρεις τι ώρα είναι, οπότε ξανακοιτάς, αλλά πάλι δεν ξέρεις.
Είναι Τετάρτη, αλλά για κάποιο λόγο όλη μέρα είσαι πεπεισμένος ότι είναι Πέμπτη. Και αυτό δε σου περνάει μέχρι να’ ρθεί όντως η Πέμπτη.
Μπαίνεις σ’ ένα δωμάτιο και μετά στέκεσαι σα απορημένος επειδή δεν ξέρεις γιατί μπήκες.
Είσαι μες στο τρένο στο σταθμό και δίπλα είναι ένα άλλο τρένο και ένα απ’ τα δυο ξεκινάει και δε μπορείς να καταλάβεις ποιο.
Λες σε κάποιο γνωστό σου ότι έχει ένα λεκέ στη μούρη, αλλά αυτός ποτέ δεν σκουπίζει το σημείο που του δείχνεις και σου σπάει τα νεύρα!
Ανεβαίνεις τις σκάλες και νομίζεις ότι υπάρχει ακόμα ένα σκαλί, αλλά δεν υπάρχει.
Θέλεις να αεριστείς δημοσίως, νομίζοντας ότι δε θα ακουστεί, αλλά τελικά ακούγεται λίγο, οπότε αρχίζεις να σέρνεις καρέκλες στο πάτωμα ή να τρίβεις τα παπούτσια σου μεταξύ τους, για να νομίζουν ότι από κει προήλθε ο ήχος.
Είσαι συνοδηγός σε αυτοκίνητο που τρέχει γρήγορα με ανοιχτά παράθυρα. Οπότε για να διασκεδάσεις, βγάζεις το χέρι σου έξω και μελετάς με αυτό όλους τους νόμους της αεροδυναμικής.
Σε παίρνει ο ύπνος αργά το απόγευμα στον καναπέ και όταν ξυπνάς στο σκοτάδι δεν έχεις ιδέα τι μέρα είναι.
Περπατάς στο πεζοδρόμιο και θέλεις να μην πατάς τις γραμμούλες, αλλά οι πλάκες έχουν λάθος μέγεθος! Είναι πολύ μικρές για να καλύπτεις μια πλάκα ανά βήμα και πολύ μεγάλες για δυο πλάκες ανά βήμα! Οπότε εκνευρίζεσαι και προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

επικοινωνιστε μαζι μας