Εγώ που λέτε φίλοι μου, το χω φιλοσοφήσει
και μέσες - άκρες φρόντισα και βρήκα κάποια λύση.
Εγώ που λέτε μάγκες μου, δεν θέλω τίποτα άλλο,
παρά να ζω στην τρέλα μου απ΄ των παθών το σάλο.
Να πίνω το κρασάκι μου και να σουρώνω μόνο,
για να ξεχνώ τα βάσανα, τις πίκρες μου, τον πόνο.
Εδώ στη ζάλη του πιοτού τα βλέπω όλα ρόιδο
κι ας με περνάνε για αφελή, για βλάκα, για κορόιδο.
Όταν μιλάει το κρασί ακούστε και σωπάστε
κι αντί για λύπης δάκρυα, χαρείτε και γελάστε.
Σύντομη είναι η ζωή σαν το γλυκό μεθύσι
κι όποιος προλάβει, πρόλαβε... λιγάκι να τη ζήσει.
Γι αυτό επιλέγω φίλοι μου, χικ, την τρέλα, το μεθύσι
και σ΄ όποιον δεν αρέσω, χικ, ας με συγχωρήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου