Στης γης τον αγώνα, στον διάπλατο κάμπο
που σε ιδρώτα πατόκορφα πνίγεσαι
με ρόζους στα χέρια σημάδια σκληρά
σε δίνη παιδεύεσαι μ' ανάσα λειψή
καρπούς να συνάξεις με άγχος πολύ.
Λειωμένο χρυσάφι εκείνα τα στάχια
που κύματα μοιάζουν στην πνοή του ανέμου
μαζί με βαμβακιάς αράδες - γιορτή σαν Μάης
κι ακόμα καλαμποκιού ξανθές νυφάδες
κι οι τροχοί τρίζουν, το κοτσέκι να μπάξει!
Στης γης το κάλεσμα μουσκεύεις το χώμα
κι ολημερίς μόχθος στον άνισο τον αγώνα
με τα στοιχεία της φύσης καλά να πας
γι' αυτό με δέος προς τα ύψη να κοιτάς,
ποτέ μη δείς τη μάνα - γη, κακή σου μητριά.
Με τη λιάρα γελάδα στο ξύλινο το παχνί
με τις χήνες φλύαρες εμπρός στην αυλή,
τ' αρνί στης μάνας τα σκέλη κουνώντας ουρά
να που γελούν τα μάτια σου, λούζεσαι σε χαρά
και στο πλίθινο γρέκι σου, όλα λαμπρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου