Η αγανάκτηση οφείλει να μετουσιωθεί σε αναστοχασμό και πολιτική σκέψη – πράξη και όχι να καταναλίσκεται σε μούντζες και επιθέσεις κατά βουλευτών. Οι επιθέσεις δείχνουν χαμηλό επίπεδο παιδείας, όση κι αν είναι η οργή που τις γεννά.
Επιπροσθέτως δίνουν την ευκαιρία σε πολλούς που έχουν βιάσει τη δημοκρατία να ομιλούν ότι αυτή (η δημοκρατία) κινδυνεύει από τέτοια φαινόμενα τραμπουκισμού!
Είναι γελοία τα συνθήματα και οι προγραφές κατά των βουλευτών που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο. Αυτοί που τα γράφουν και τα διακινούν, όπως και αυτοί που επιτίθενται κατά του σώματος των βουλευτών (υπουργών, πρωθυπουγού) θα έπρεπε να αναλογιστούν την επί δεκαετίες δική τους αδράνεια και χαύνωση μπροστά στο «μεγαλείο» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Θα έπρεπε να στρέψουν αρχικώς το μένος τους κατά των πολιτικών κομμάτων που υποστήριζαν, διότι αυτά τους χειραγώγησαν, τους οπαδοποίησαν, τους έκαναν πρόβατα.
Δεν φταίει ο κάθε ολίγιστος Καρχιμάκης ή ο Αθανασιάδης ή οποιοσδήποτε βουλευτάκος ή υπουργίσκος για την κατάντια της χώρας.
Φταίει η ψευδαίσθηση που είχε θρέψει όλους μας ότι ζούμε σ’ ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα· ψευδαίσθηση που οφειλόταν στο άφθονο δανειακό χρήμα που κυκλοφορούσε στη χώρα και ας βοούσαν τα σκάνδαλα, η ρεμούλα, ο χρηματισμός πολιτικού προσωπικού, η διασπάθιση δημοσίου χρήματος, το lifestyle, ο πλουτισμός αγράμματων και πολλά άλλα. Εως χθες, λοιπόν, όλα ήσαν μέλι-γάλα; Για φαντάσου.
Δεν φταίνε οι κακόμοιροι 300 της Βουλής. Οποιοι κι αν ήσαν στη θέση τους τα ίδια θα έπρατταν ή και χειρότερα (αν υπάρχουν χειρότερα… αλλά πάντοτε υπάρχουν…). Φταίει το ότι αυτοί οι δόλιοι δεν λογοδοτούν στην κοινωνία, φταίει ότι η κοινωνία απουσιάζει παταγωδώς από το πολιτικό σύστημα. Όσοι επιτίθενται κατά τάχα «προδοτών» βουλευτών είναι επικίνδυνοι οι ίδιοι για τη δημοκρατία, υπακούουν σ’ άλογα, αλλότρια πράγματα.
Οπως επικίνδυνοι είναι και όσοι από την κυβέρνηση (και τα media, παρακαλώ) αποδίδουν τις ανόητες επιθέσεις πολιτών κατά βουλευτών στον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα έπρεπε να ντρέπονται. Ποιος είναι, αλήθεια, αυτός ο Καρχιμάκης; Εννοώ, πού κρύβει τόση τιποτοσύνη, τόση αμάθεια, τόση αγένεια, τόση έλλειψη πολιτικού φρονήματος; Αλλά, είπαμε· δεν είναι αυτός το πρόβλημα, είναι η «εκτός ορίων αγανάκτηση» των πολιτών. Η αγανάκτηση (δικαιολογημένη) πρέπει να μας αναγκάσει να στύψουμε την γκλάβα μας και να βρούμε λύσεις τις οποίες τα κόμματα τις αποφεύγουν (διότι πολλοί θα χάσουν τις βρωμοκαρέκλες τους).
Οι πλατείες, όσο και αν λοιδορούνται από φιλελεύθερους, αλλά και «ντούρους» αριστερούς, χαράσσουν κάτι, έστω υποτυπώδες, έστω διστακτικό που δεν παύει, όμως, να είναι πρόπυλο σε δημοκρατικές διαδικασίες, μια μύηση σε δημοκρατικούς θεσμούς. Αν σε πολλούς διαφεύγει, ο Σεπτέμβρης δεν είναι μακριά. Ας αφήσουμε τις ανοησίες και τους τραμπουκισμούς και ας ζαλωθούμε όλοι τα λεξικά της Δημοκρατίας. Μόνο τότε, όταν είμαστε εξοικειωμένοι με δημοκρατικές διαδικασίες, μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από τους κυβερνώντες, αλλά και από μας τους ίδιους.
Η αγανάκτηση όταν εισχωρήσει σε γνωστικά αντικείμενα επηρεάζεται και μετουσιώνεται σε πολιτική πρόταση ικανή να προσφέρει λύσεις, έστω και ανεδαφικές.
Η τέτοιου είδους βία δικαιολογεί τους κυβερνώντες που χρησιμοποιούν την καταστολή για να σώσουν, τάχα, τη δημοκρατία που κλονίζεται από απεγνωσμένους πολίτες. Και άντε πάλι απ’ την αρχή. Εκτός από το αντιαισθητικό της (της βίας) υπάρχει ο φόβος του λιντσαρίσματος, που δεν προάγει βέβαια τον πολιτισμό, την παιδεία, την πολιτική πράξη. Ο πολιτισμός ετυμολογείται από τη λέξη πόλις, η οποία με τη σειρά της από το ρήμα πέλω, που, συν τοις άλλοις, σημαίνει και συναθροίζομαι.
Ας μη διαλυθεί η συνάθροιση που έχει εσχάτως επιτευχθεί, από τη θυμική έκρηξη ενίων «αγανακτισμένων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου