Βαλτσινιώτικες θυμοσοφίες



Στον τόπο μου μ΄ αρέσει

Η ταπεινή μου αυλή, που είναι η ψυχή των γειτόνων μου, το βουερό κοπάδι των παιδιών που τρέχουν ξυπόλυτα στους χωμάτινους δρόμους. Όλοι αυτοί που έφυγαν οριστικά, παίρνοντας μαζί την τίμια μορφή τους, γεμάτη καρτερία, τόλμη και πένθος. Είναι ο μικρός - μεγάλος αυτός τόπος που ζούμε, για μένα το αιώνιο μοντέλο. Το φως, πάντα γκρίζο και χρυσό. Γυναίκες των αρχαίων αγγείων κυκλοφορούν γύρω μου και άνδρες με πρόσωπα δυνατά -επιμειξίες αιώνων-, γεμάτα πονηριά και πάθος. Είναι ο ανερμήνευτος Έλληνας, μισός Ανατολή - μισός Δύση, είναι ο πατέρας μου που δεν μπορώ να αρνηθώ.

Στον τόπο μου δεν μ΄ αρέσει

Ο θλιβερός κομπασμός των επιγόνων. Να έχεις προδώσει την κληρονομιά σε κάθε παραμικρή της πτυχή, να έχεις εξευτελίσει στο έπακρο την ευγένεια της καταγωγής σου. Και να θέλεις να καλύψεις τον εκβαρβαρισμό σου με συναισθηματική φτήνεια καυχήσεων για προγονικό πλούτο που κυριολεκτικά αγνοείς.