Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Σημεία των καιρών

Tου Χρηστου Γιανναρα
Η Ελλάδα είναι λογικά αδύνατο να συντονιστεί στο ντόμινο των εξεγέρσεων της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Υεμένης της Ιορδανίας. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν (ακόμα) πεινασμένοι, την όποια (ελάχιστη) κοινωνική αναταραχή την προκαλεί η απληστία, όχι η πείνα. Όσοι επώδυνα στερούνται, δεν έχουν «ακόμα» εκδηλωθεί – πώς να τολμήσουν απεργία, επομένως και διαδήλωση, οι εξαθλιωτικά χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα; Απεργούν και διαδηλώνουν οι προνομιούχοι κανακεμένοι του δημοσίου, οι ευνοημένοι των πελατειακών σχέσεων της κομματοκρατίας. «Εξεγείρονται» όσοι μπορούν γκανγκστερικά να εκβιάσουν. Οχι τους εξουσιαστές της χώρας, αλλά την άφωνη φωτοχολογιά. Απεργούν οι πρωταθλητές της κερδεμπορίας φαρμακοποιοί, οι μηχανοδηγοί του ΟΣΕ με 120.000 ευρώ ετησίως, οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία, στο μετρό, στα ΗΛΠΑΠ με μισθούς διπλάσιους (τουλάχιστον) της σύνταξης καθηγητών πανεπιστημίου.

Στην Ελλάδα αποκλείεται κοινωνική εξέγερση, γιατί τίποτα πια δεν κοινωνείται. Ούτε καν η απόγνωση. Δεν υπάρχει ούτε ο ελάχιστος ιστός κοινωνικής συνοχής, το μόνο που συντονίζει απρόσωπες μονάδες πολτώδους μάζας είναι οι συγκλίνουσες απληστίες. Ο Ελλαδίτης μοιάζει να έχει εκπέσει στην έσχατη υποστάθμη βαρβαρικής εξατομίκευσης: Κάθε «εγώ» απαιτεί ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία και πανκυριότητα – ολοφάνερη στον τρόπο που οδηγούμε, που παρκάρουμε, που «διαλεγόμαστε», που εκλέγουμε συνδικαλιστικούς ηγέτες, που υπερψηφίζουμε τυράννους αδιάντροπης φαυλότητας ή εξόφθαλμης νοητικής ανεπάρκειας. Μοναδικό μέτρο αλήθειας των «αρχών» και «πεποιθήσεών» μας είναι το εγωτικό συμφέρον, η απληστία, η αυτοκολακεία με παραισθησιογόνες αυθυποβολές.

Το αναπότρεπτο και ακάθεκτα επερχόμενο ιστορικό τέλος της ελλαδικής κρατικής υπόστασης (μοιραία κατάληψη της οικονομικής καταστροφής που ήδη βιώνουμε...

Συμβαίνουν σε όλους μας, αλλά δεν τα λέμε!!!



Κοιτάς το ρολόι σου, αλλά μετά δεν ξέρεις τι ώρα είναι, οπότε ξανακοιτάς, αλλά πάλι δεν ξέρεις.
Είναι Τετάρτη, αλλά για κάποιο λόγο όλη μέρα είσαι πεπεισμένος ότι είναι Πέμπτη. Και αυτό δε σου περνάει μέχρι να’ ρθεί όντως η Πέμπτη.
Μπαίνεις σ’ ένα δωμάτιο και μετά στέκεσαι σα απορημένος επειδή δεν ξέρεις γιατί μπήκες.
Είσαι μες στο τρένο στο σταθμό και δίπλα είναι ένα άλλο τρένο και ένα απ’ τα δυο ξεκινάει και δε μπορείς να καταλάβεις ποιο.
Λες σε κάποιο γνωστό σου ότι έχει ένα λεκέ στη μούρη, αλλά αυτός ποτέ δεν σκουπίζει το σημείο που του δείχνεις και σου σπάει τα νεύρα!
Ανεβαίνεις τις σκάλες και νομίζεις ότι υπάρχει ακόμα ένα σκαλί, αλλά δεν υπάρχει.
Θέλεις να αεριστείς δημοσίως, νομίζοντας ότι δε θα ακουστεί, αλλά τελικά ακούγεται λίγο, οπότε αρχίζεις να σέρνεις καρέκλες στο πάτωμα ή να τρίβεις τα παπούτσια σου μεταξύ τους, για να νομίζουν ότι από κει προήλθε ο ήχος.
Είσαι συνοδηγός σε αυτοκίνητο που τρέχει γρήγορα με ανοιχτά παράθυρα. Οπότε για να διασκεδάσεις, βγάζεις το χέρι σου έξω και μελετάς με αυτό όλους τους νόμους της αεροδυναμικής.
Σε παίρνει ο ύπνος αργά το απόγευμα στον καναπέ και όταν ξυπνάς στο σκοτάδι δεν έχεις ιδέα τι μέρα είναι.
Περπατάς στο πεζοδρόμιο και θέλεις να μην πατάς τις γραμμούλες, αλλά οι πλάκες έχουν λάθος μέγεθος! Είναι πολύ μικρές για να καλύπτεις μια πλάκα ανά βήμα και πολύ μεγάλες για δυο πλάκες ανά βήμα! Οπότε εκνευρίζεσαι και προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι.

Απο ­- ανάπτυξη



Η λύση στην οικονομική κρίση την οποία αντιμετωπίζει η χώρα μας δεν είναι η τόνωση της οικονομίας για την εκ νέου ανάπτυξη, αλλά η εθελούσια απο-ανάπτυξη.
Ο όρος απο-ανάπτυξη προτάθη την δεκαετία του 70 από τον φυσικό-οικονομολόγο Nicholas Goergescu-Roegen και έγινε δημοφιλής στις μέρες μας από τον Γάλλο ακαδημαϊκό Serge Latouchei. Η απο-ανάπτυξη είναι μια διαδικασία γενικευμένης ελάττωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, «απο-χρηματικοποίησης» των ανθρώπινων σχέσεων, και επανίδρυσης της κοινωνίας στην βάση της απλότητας, της συντροφικότητας και του διαλόγου.


Η διαρκής οικονομική ανάπτυξη δεν είναι εφικτή σε έναν πλανήτη με φυσικά όρια. Το φτηνό πετρέλαιο και μέταλλα στα οποία βασίστηκε η βιομηχανική επανάσταση τελειώνουν. Δεν υπάρχει άλλη γη να χτίσουμε κι ότι δρόμο ήταν να ασφαλτώσουμε, τον ασφαλτώσαμε. Τα αμάξια και τα εργοστάσιά που παράγουν τα προϊόντα που καταναλώνουμε καταστρέφουν το κλίμα το κόστος από τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι ήδη δυσβάστακτο. Η χρηματοπιστωτική φούσκα, η οποία μας επέτρεψε μέσα από πολύπλοκα επενδυτικά «προϊόντα» να δανειστούμε από το μέλλον για να διατηρήσουμε τους απαραίτητους, πλην αφύσικους ρυθμούς ανάπτυξης, έσπασε. Είμαστε το μέλλον και καλούμαστε να πληρώσουμε τα χρωστούμενα του παρελθόντος. Ακόμα κι αν η παγκόσμια οικονομία επανακάμψει, το μόνο που θα κάνει θα είναι να επιταχύνει την πορεία προς την κλιματική και κοινωνική καταστροφή.


Η οικονομική ανάπτυξη δεν μας κάνει καν πιο χαρούμενους. Στην ανταγωνιστική κοινωνία της αγοράς η επιτυχία δεν μετράται από το αν έχεις αυτός που επιθυμείς, αλλά από το αν έχεις περισσότερα από τον διπλανό σου. Όσο και να μεγαλώνει η οικονομία, όσο και να πλουτίζεις, πάντα θα υπάρχει κάποιος

επικοινωνιστε μαζι μας