Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Μιλάει ένας στρατιώτης του Α΄ παγκοσμίου πολέμου


Παρουσιάζουμε παρακάτω μια αφήγηση, του αείμνηστου Γιώργου Σταμούλη, από το βιβλίο «Θεσσαλία 1881 – 1981. Εκατό χρόνια ζωή» της Μαρούλας Κλιάφα.
Ο Γιώργος Σταμούλης του Στεφάνου και της Σταμούλως, γεννήθηκε το 1894 στο Βαλτινό και πέθανε το 1982


Ήμουνα κληρωτός το ΄14. Υπηρετούσα στις Σέρρες.
Άμα τσακατίστηκε ο βασιλεύς Κωνσταντίνος με τον Βενιζέλο μας λένε οι αξιωματικοί μας: «θα πάμε στην Καβάλα». Ξεκινήσαμε για την Καβάλα με τα πόδια. Οι Εγγλέζοι μας βαρούσαν από πάνω με τ΄ αεροπλάνα. Τάχα δεν ήξεραν πως ήμασταν ελληνικός στρατός.
Τρεις μέρες κάναμε να φτάσουμε στην Καβάλα. Νηστεία. Τρεις μέρες τρώγαμε γαλέτα.
Από κοντά μας λεν: «Θα πάμε στη Δράμα». Ξεκινήσαμε πάλι, νηστικοί και κακορίζικοι.
Άμα φτάσαμε εκεί βράσαν φασούλια και μας δώσαν. Ένα καζάνι μεγάλο ήταν. Θυμάμαι ένα στρατιώτη από τη Τσιάρα, Μπούγλα τονε λέγαν, έφαγε πολλά φασούλια κι έσκασε για σημάδι. Πέθανε.


Εκεί στη Δράμα συνεννοένται αυτοί οι μεγάλοι, τα κέρατα οι αξιωματικοί και μας λεν: «Τώρα, παιδιά, θα φύγουμε δια μέσου Κορυτσάς».
Μας βάλαν αποστολές αποστολές στην αμαξοστοιχία κι ύστερα από μεγάλο ταξίδι βρεθήκαμε στη Γερμανία.
«Εδώ, παιδιά, μας λεν, θα περάσουμε καλά» και μας έδωσαν να φάμε. Φάγαμε μακαρόνια. Ψωμί ντιπ. Άμα φάγαμε μας λέν οι αξιωματικοί: «Τώρα παιδιά, θα πάμε με βήμα στην πόλη. Ο ελληνικός στρατός είναι περήφανος». Μας είπαν τέτοια πολλά και μας βάλαν στο φιλότιμο.
Μπήκαμε στη γραμμή, μπροστά μουζικές και ίσα στην πόλη Γκαίρλιτς τη λέγαν.
Εκεί βρήκαμε κι άλλους στρατιώτες. Είχαν έρθει μπροστύτερα μ΄άλλη αποστολή.
«Τι γένεται εδώ, μωρέ παιδιά;» ρωτάμε. «Σφίχτε την κοιλιά σας μ΄ένα λουρί, μας λέν, για να βαστάξ΄τι».


Εμείς αρχίσαμε να φωνάζουμε τότε στους αξιωματικούς μας. «Τι μας φέρατε εδώ;» «Σωπάτε, μας λέγαν, θα μας δώσουν οι Γερμανοί να να φάμε».

επικοινωνιστε μαζι μας