Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Βαλτσινιώτικες θυμοσοφίες


Αν οι απλοί άνθρωποι δημιουργούσαν την ιστορία, θα είχαμε λιγότερα βαρυσήμαντα περιστατικά και περισσότερη ανθρωπιά. Ρομαντική σκέψη, αλλά είναι απλώς θεωρητική σκέψη. Δύσκολα θηλυκώνει με την πραγματικότητα. Ο απλός άνθρωπος παραμένει εκτός των ιστορικών γεγονότων. Δεν είναι ο πλάστης με τον πυλό, ο εμπνευστής του σχήματος. Είναι ο βοηθός του αγγειοπλάστη. Αυτή είναι η νομοτελειακή φορά, η ιεραρχία, η αλληλουχία. Ιστορικά υπάρχει πάντα μια ελίτ που πετάει το σπόρο στο εύφορο ανθρώπινο έδαφος και αναλόγως της χρονικής περιόδου φυτρώνει ή δεν φυτρώνει η έμπνευση, το θάρρος, η δύναμη, η πειθαρχία, η επιείκεια, η ελπίδα. Κι ύστερα ο απλός άνθρωπος ανασκαλεύει τη σπορά και την κατακτά, όπως ο άνδρας κατακτά τη γυναίκα και πλάθει έναν καινούργιο κόσμο, νομίζοντας ότι είναι δικές του η έμπνευση και η κατασκευή. Επί της ουσίας, άλλη εξουσιαστική δύναμη, πολλές φορές κατώτερη των περιστάσεων έχει αυλακώσει το χωράφι.


Ναι, ακούγεται δύσληπτο, δυσήλατο, αλλά μήπως και όσα ζούμε τελευταία έτσι δε φαντάζουν; Μήπως τούτη την ώρα δε σπέρνουν το ευρωπαϊκό χωράφι ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι συμμετέχουμε στην καινούργια Ιστορία ; Ο γνώριμος κόσμος έχει προ πολλού γκρεμιστεί. Όχι όμως και ο θρήνος που τον συνοδεύει. Αγανακτισμένοι πολίτες κραδαίνουν λάβαρα απελπισίας, μεσήλικες απλώνουν κρέμες στα πρόσωπά τους για να αποφύγουν τα χημικά, ηλικιωμένοι ψάχνουν για αναπνευστήρες στα ασθενοφόρα. Συμμετρικός κόσμος σ’ ένα ασύμμετρο πια περιβάλλον. Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει ότι τα γκρεμισμένα δεν πρέπει να τα κλαίμε κι ο Καζαντζάκης προσθέτει στην Ασκητική του : Σκοτώστε τη μνήμη, ξεκινήστε απ ‘την αρχή. Μονάχα έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια θαρραλέα ένταξή μας στους χρόνους τους μελλοντικούς ενός κόσμου που θα γελάει κάποτε μαζί μας γιατί μας συγκινούσαν ιδιαίτερα οι νεκροί, οι μουσικές και τ άστρα.

 («Σχόλια του Τρίτου» – Μάνος Χατζιδάκις). Της Ρίτσας Μασούρα

επικοινωνιστε μαζι μας