Να μετατρέψουμε το θυμό μας σε δημιουργικότητα

Είναι φανερό ότι το κυρίαρχο συναίσθημα της κοινωνίας αυτή τη στιγμή που διανύουμε είναι ο θυμός και η αίσθηση της απελπισίας. Είναι πολλοί εκείνοι που ποντάρουν σ’ αυτό το βαρύ κλίμα κι ακόμα περισσότεροι όσοι το εντείνουν χωρίς να έχουν δόλια πρόθεση. Το υγιές αίτημα ωστόσο κάθε κοινωνίας που βιώνει μια κρίση είναι το ξεπέρασμά της. Δεν υπονοώ κάποια αυταπάτη. Ο πόνος είναι δεδομένος. Και δε θέλω να προτρέξω. Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και η ίδια η γέννηση συνοδεύεται από ωδίνες. Αν ωστόσο επιμείνουμε συλλογικά να θρηνούμε και να εστιάζουμε στις αρνητικές συνέπειες της κρίσης, αυτές οι συνέπειες θα διογκώνονται σε βαθμό που θα μας πνίγουν και θα μας κάνουν έρμαια των επιθετικών μας ενστίκτων.
Χρειάζεται μια στοιχειώδης ψυχραιμία και μια επιθυμία να ορθοποδήσουμε, ώστε να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει. Γι’ αυτό λέω ότι είναι πολύ σημαντικό να διαβάσουμε και να πληροφορηθούμε από πολλές πλευρές και χωρίς προκαταλήψεις σχετικά με τα όσα συμβαίνουν τόσο στην Ελλάδα όσο και στον κόσμο.


Όταν συνειδητοποιήσουμε όμως τι έχει συμβεί, κι όταν θεωρήσουμε αναγκαίο εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε, τότε θα πρέπει να εμπιστευτούμε τους άλλους, να τους ακούσουμε κατ’ αρχήν, να κοιτάξουμε γύρω μας και να κάνουμε πράξεις με το νου και την καρδιά μας. Κάθε μέρα κι από λίγο. Δε θα είναι εύκολο, γιατί όλοι φοβόμαστε τις αλλαγές. Ο θυμός θα μετασχηματιστεί σταδιακά σε δημιουργικότητα και θα πάρει ο ίδιος τις φυσιολογικές διαστάσεις του όταν θα έχουμε απαλλαγεί απ’ την αδιέξοδη διαμαρτυρία και τη μνησικακία για τα λάθη των άλλων, όταν αναλάβουμε τις ατομικές μας ευθύνες κι όταν αποφασίσουμε να γίνουμε οι ίδιοι φορείς των αλλαγών, όταν με λίγα λόγια γίνουμε Πολίτες που συμπορεύονται με Πολίτες.
Ο θυμός, σε κοινωνικό και συλλογικό επίπεδο, θα ξεπεραστεί όταν γίνουμε Υπεύθυνοι κι Ενεργοί Πολίτες, με κρίση κι αίσθηση ευθύνης για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όταν συναισθανθούμε ότι κάθε μας πράξη και κάθε μας λόγος έχει αντίκτυπο στη συλλογική μας ζωή. Δε θα γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη, θα χρειαστεί χρόνος. Επώδυνος χρόνος. Αν δεν συμβεί αυτό, αν δε μας εμπνεύσει η δημιουργική φύση του Πολίτη που δρα στο περιβάλλον του με βάση τόσο τις ανάγκες της ατομικότητας όσο και της συλλογικότητας, τότε θα συνεχίσουμε να δρούμε με άξονα το θυμό μας, θα κατασκευάζουμε εχθρούς και θα πράττουμε απόλυτα εγωιστικά και καταστροφικά. Ο θυμός, ακόμα κι όταν είναι καταπιεσμένος, είναι πολύ επικίνδυνος γιατί δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς ορθολογικά. Σε κάνει έρμαιό του. Σε υποχρεώνει να ξεσπάς ακόμα και σ’ αυτούς που αγαπάς. Γι’ αυτό τώρα είναι μια μεγάλη ευκαιρία: να δούμε τι μας θυμώνει, τι μας κάνει να νιώθουμε προδομένοι και απελπισμένοι, και να προχωρήσουμε δημιουργώντας μια κοινωνία ανθρώπινη και ουσιαστική με συνείδηση για τους άλλους και για το περιβάλλον.