Θα στις μολογήσω, γράψτεις άμα θες.
Τότι, παλιά, η κόσμους διάβαζαν, έραβαν, κιντούσαν μι γκαζόλαμπις κι γκαζουκάντηλα, μην κοιτάς σήμιρα. Σήμιρα είνι αλλιώς. Τότι είχαμαν φτώχεια.
Τα βράδια τηράγαμε τουν ουρανό κι η μάνα μας έλεγε: μη μιτράς τ’ αστέργια τη νύχτα, θα βγαλτς γκαρδαβίτσις στα χέργια σ’.
Γκουτζιάμ πιδγιά τότις τς γειτουνιές, γιομουζάμαν τς τσέπις κουκόσις κι τρώγαμι ούλη τη μέρα.
Να τηγανίζουν λουκάνικα σι κάτι άλλα σπίτια κι να σι γαργαλιώτι η μύτη απ’ τη μουσκουβουλιά!
Σαν αγκαστρουμένους κάνου τώραεά για λίγου ψητό, έλεγα από μέσα μ.
Είμαν πουλύ αλαίμαργους, έτρωγα έναν γκιρεμέ.
Δεν άντεξα πήγα κι χάλιψα λίγου φαί.
-Τι καλό γιόμα έχτι σήμερα; Είπα.
-Λουκάνικα, κόπιασε να σι φλέψουμι.
Ε! μ΄ έβαλαν οι άνθρουποι να φάου.
Έ ρε παιδί μου, μι σταμάτσι νια μπουκουσιά ιδώεα στου γκουργκουλιάγκου κι κόντιψα να πνιχτού.
-Γκουρλίτσα κακιά να σι μάσι. Είπα μέσα μ΄.
Νια σταγόνα νιρό να βρέξου λίγου του γκουργκουλιάγκου μ’.
Μόλις ξιγκουρλώθκα άρχισα πάλι να τρώου.
Αμ, δε θα του βάλου κι γκιντέρι κιόλα.
Καλύτερα να πάου χορτάτους παρά νηστκός!
Χα! Χα! Χα! Γιλούσαν κι αυτοί, γιλούσα κι εγώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου