Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Θύμισες: Όταν ήμουνα παιδί


Μικρά αμούστακα παιδιά χωρίς το ντέρτι στην καρδιά,
γέλια παιχνίδια και ζημιές ήταν οι έγνοιες οι πολλές.


Τα καλοκαίρια γενικά η τρέλα έφτανε ψηλά,
τόσο ψηλά που δεν ξεχνώ πόσες βιτσιές θα κουβαλώ.


Κοντά στα κάρα στις ροδιές τα βήματά μας δυο οργιές,
άκουγες πάντα ουρλιαχτό πόδια γυμνά στον κουρνιαχτό.


Εδώ και κει σαν τα πουλιά να γουργουρίζει η κοιλιά,
μέρα τη μέρα νηστικοί βράδυ χορτάτοι πελαργοί.


Τα μαύρα μούρα της σκαμνιάς τα γκόρτσα εκείνα της γκορτσιάς,
ήταν τροφή πολύ καλή μέσα στην πείνα την τρελή.


Στα αλώνια μες΄ στις θημωνιές εκεί που σκούζαν μηχανές,
πέφταν στο σβέρκο αχυριές άγανα λέρα και βρομιές.


Πολλές φορές τις Κυριακές σε γάμους μέσα σε χαρές,
παίζαν κλαρίνα και βιολιά τσούρμο μανάδες και παιδιά.


Εγώ παντού να ακολουθώ από τη νύφη στον γαμπρό,
πως θα χορέψει ο νουνός, η πεθερά κι ο πεθερός.


Πατέρας μάνα και γιαγιά το βράδυ όλοι συντροφιά,
ήταν για μένα τυχερό μ΄ένα φιλί να κοιμηθώ.


Μια μέρα όμως ξαφνικά άλλαζαν όλα γενικά,
πάλι να πάμε στο σχολειό στο μεγαλύτερο στοιχειό.

ΝΙΚ. ΔΙΑΓΩΜΑΣ

επικοινωνιστε μαζι μας