Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Τα Άγια Μετέωρα.

To ανέβασμα με το δίχτυ.
Δυο σπάνιες κινηματογραφικές λήψεις του 1924.






Το δίχτυ ανάβασης στη μονή του Βαρλαάμ των Μετεώρων



…..Κάθισα μέσα στο δίχτυ ωχρός, άφωνος, σαν ν' ανέβαινα τα σκαλοπάτια λαιμητόμου.
Όλο το αίμα μου εκείνη τη στιγμή είχε μαζευτεί στην καρδιά μου. Ήθελα να φωνάξω, να πεταχτώ έξω από το δίχτυ. Αλλά τα πόδια μου δεν είχαν δύναμη να κινηθούν.
Έξαφνα το σκοινί τραβήχτηκε απότομα. Ένοιωσα ένα βίαιο τράνταγμα και βρέθηκα κρεμασμένος στο κενό. Άρχισα να σηκώνομαι τον ανήφορο. Μου φάνηκε πως ήμουν πεθαμένος και πως είχα αφήσει το σώμα μου στη γη κι η ψυχή μου ανέβαινε στον ουρανό με τη σκάλα του Ιακώβ.


Άκουγα καθαρά το τρίξιμο της ανέμης, το σκοινί μαζευόταν, το δίχτυ ανέβαινε κι εγώ εξακολουθούσα την εναέρια πορεία μου στον ανήφορο.
Κι ενώ ανέβαινα, "τραπ" συγκρούομαι μ' ένα σκληρό σώμα. Στη στιγμή ανοίγοντας τα μάτια μου είδα πως ήμουν πάνω στα Μετέωρα, μέσα στο δίχτυ σαν ψάρι. Πέντε έξι καλόγεροι καταγίνονταν να με απαλλάξουν από τα σκοινιά.
Απόσπασμα από το διήγημα του Χρ. Χριστοβασίλη, ο οποίος επισκέφτηκε τα Μετέωρα το Μάιο του 1897.


Το δίχτυ ανάβασης.


Το δίχτυ ανάβασης. Η αγωνία του επισκέπτη αναβάτη που σαν ψάρι ή άγριο θηρίο μέσα στο δίχτυ ανέβαινε σιγά - σιγά και στριφογύριζε στον αέρα σε ύψος 40-50 μέτρων κατά την ανάβαση ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.

Οι γειτονιές του κόσμου



Τούτο το καλοκαίρι, σαν και πέρυσι, μας ήρθε θυμωμένο.
Οι γειτονιές είναι λυπημένες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Ένα παιδί κλαίει.
Βραδιάζει νωρίς στις συνοικίες. Κι είναι πικραμένες οι γειτονιές.
ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ. Κλειδωμένα τα σπίτια.
Κλειδωμένες οι καρδιές. Κλειδωμένα τα στόματα. Τίποτα…
Οι γειτονιές δεν μιλάνε
οι γειτονιές θυμώνουν
κρύβονται μες στον ίσκιο τους και σφίγγουν τις γροθιές τους. Δεν μιλάνε. Περιμένουν.
Τα σπίτια σφίγγονται το ‘να πλάι στ’ άλλο. Πολλή η πίκρα.

επικοινωνιστε μαζι μας