Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Γκαμαλέτσου



Εγκαινιάζεται το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ στο Μύλο Ματσόπουλου η έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Γκαμαλέτσου. Πρόκειται για ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός της πόλης των Τρικάλων.
Ο Νίκος Γκαμαλέτσος, που κατάγεται από την Αγία Μονή Τρικάλων, θα εκθέσει 45 ελαιογραφίες μικρών και μεγάλων διαστάσεων στο ισόγειο του ιστορικού Μύλου, σε ένα χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να μπορεί ο θεατής να συμμετάσχει στο εικαστικό δρώμενο. Η θεματογραφία του είναι πλούσια και δεν περιορίζεται σε ένα μόνο θέμα. Το κάνει αυτό γιατί θέλει να αποφύγει την παγίδα που ενδεχομένως θα τον οδηγήσει στην αέναη επανάληψη του ενός και μοναδικού θέματος.
Γι΄ αυτό στις 45 ελαιογραφίες που εκτίθενται θα δείτε τοπία, πορτρέτα και νεκρές φύσεις ζωγραφισμένα εκ του φυσικού, καθώς και ανθρώπινες δραστηριότητες ζωγραφισμένες άλλοτε με εξπρεσιονιστική τεχνική και άλλοτε με τη σουρεαλιστική. Εκτός των άλλων, ενδιαφέρον στα έργα που θα εκτεθούν, παρουσιάζουν και δύο έργα που αναφέρονται στις περιπέτειες του Δον Κιχώτη, που μέσα εκεί κρύβεται και η ιδιοσυγκρασία και το πολιτιστικό-φιλοσοφικό υπόβαθρο του ζωγράφου. Επίσης, αξίζει να δει κανείς και το έργο «Ο μύλος του Ματσόπουλου» που το ζωγράφισε ο Νίκος Γκαμαλέτσος πριν από 23 χρόνια ζωντανά μπροστά στο Μύλο και θα εκτεθεί, τιμής ένεκεν, μαζί με τα άλλα του έργα. Είναι δεύτερη φορά που τιμά την πόλη μας ο Νίκος Γκαμαλέτσος. Προηγήθηκε η έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Τρικάλων το 2003 και με την έκθεση αυτή επιστρέφει σε έναν χώρο που του ζωντανεύουν τις παιδικές του αναμνήσεις. Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 15 μέχρι 25 Σεπτεμβρίου.

Η μπόρα (Με τη γλώσσα του τόπου μας)



Γκλιότι στουν κουρνιαχτό η φουράδα,
γλυστράν τα γουρνουτσάρχα,
γκαρίζουν τα γουμάρια, αράδα,
γαβγάν τα σκλια, τ΄ αλτσιάρκα.
Έρχιτι μπόρα!

Αντάργιασι η Κόζιακας, θεργιό!
θα βρέξει πάλι, θα βγει η Σαλαμπριά
θα πλημμυρίσει του χουργιό
κι στου λιβάδι, ούλα τα μαντριά,
κινδυνεύουν τώρα.

Αντάργιασι η Κόζιακας, μαυρίλα!
Έρχιτι μπόρα δυνατή
θα πλημμυρίσουμι κι ανίλα,
ζώα κι κόσμους θα πνιχτεί.
Έρχιτι μπόρα!

Και πριν προκάνου να του πω,
αρχίντσι τέτχια μπόρα,
απ έγινι στου Βαλτινό... πω! πω!
εδώ και λίγη ώρα,
πέλαγος, βαλτοχώρα!

Πνίτχαν τα πρόβατα, τα αρνιά,
τα γίδια, τα γιλάδια,
όλα γινίκανε με μνια
νεροποντή ρημάδια.
Αχ! με μνια μπόρα!

Γιόμσι απου παν ως κατ λούνι,
όλα πλημμυρισμένα,
λαμανιότι στη λούτσα του γρούνι
κι ου κόσμους τάχει χαμένα
κι κινδυνεύουν τώρα.

Κι όλοι τον ήλιο καρτερούν
να βγει για να στεγνώσουν
κι ότι απόμεινε, αν μπορούν,
απ το χουργιό να σώσουν,
ετούτη εδώ την ώρα!!!





"Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε"


Του Μάνου Χατζιδάκι

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.
Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.
Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;
Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

επικοινωνιστε μαζι μας