Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί


του Βασίλη Λουλέ
«Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί
από πάνω κόκκινα κι από κάτω κόσκινα»:
έτσι τέλειωναν συχνά τα παραμύθια που έλεγαν παλιά οι άνθρωποι. Έτσι τελειώνουν και τώρα αυτά που λένε οι τελευταίοι, ίσως, γέροι παραμυθάδες στον κινηματογραφικό φακό, στο ντοκιμαντέρ που γύρισα στα χωριά των Τρικάλων.
Παραμύθια του κάμπου και των βουνών.
Άνθρωποι απλοί, βοσκοί, νοικοκυρές, αγρότες, άνθρωποι δεμένοι με τη γη και τα ζώα, αγράμματοι οι περισσότεροι, προικισμένοι όμως με το χάρισμα της αφήγησης. Από στόμα σε στόμα, από παππούδες και γιαγιάδες σε παιδιά και σε εγγόνια, οι παραμυθάδες διέσωσαν ιστορίες, παραδόσεις και θρύλους, τραγούδια και στιχάκια που θα είχαν πια χαθεί.

Η Σαββούλα

Ένα μεγάλο οδοιπορικό στα παραμύθια λοιπόν, μέσα από το οδοιπορικό των παλικαριών που ξεκινάν να βρουν την τύχη τους ή να κερδίσουν την καρδιά της όμορφης βασιλοπούλας, που συναντούν εμπόδια στο δρόμο, που στέκονται σε τρίστρατα και παίρνουν το μονοπάτι το δύσκολο και «…προχωράν και προχωράν…» και φτάνουν σε κόσμους άγνωστους πανέμορφους τρομακτικούς, και περιπλανώνται άσκοπα και ξεστρατίζουν και κοιμούνται όπου βρεθούν και νυχτωθούν. Αρετές του παλιού καιρού, τότε που ο χρόνος κύλαγε αλλιώς, που η βραδύτητα ήταν αρετή, που το θαύμα ήταν εφικτό κι ο στοχασμός θεωρούνταν σοφία – κι όχι χάσιμο χρόνου. Αρετές και αξίες που φτάνουν πολύ πίσω, στα μεγάλα έπη του Ομήρου, του πρώτου παραμυθά που κατέγραψε τις προφορικές ιστορίες που είχαν φτάσει ως τις δικές του μέρες.
«Γιατί έκανες αυτή την ταινία;»: η κλασσική ερώτηση προς κάθε σκηνοθέτη.
Κι εγώ αναρωτήθηκα το ίδιο, κι ακόμα αναρωτιέμαι, για να ‘μαι ειλικρινής. Και προσπαθώ να καταγράψω τις φωναχτές μου σκέψεις.
Ένα ντοκιμαντέρ λοιπόν με παραμύθια και λαϊκούς παραμυθάδες.
Μια ταινία για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που φεύγουν και παίρνουν μαζί τους έναν ολόκληρο κόσμο, έναν πλούτο αιώνων που δεν αναπληρώνεται: γιατί σε μια εποχή που ακόμα και η εικόνα έχει πλέον εκτοπιστεί από την πληροφορία, η προφορική αφήγηση μοιάζει τόσο μα τόσο μελαγχολικά περιθωριακή και ανήμπορη να αντισταθεί.

επικοινωνιστε μαζι μας