Ένα εργαστήριο... κίνησης

Η Φωτεινή Χούτου, παιδαγωγός και δασκάλα χορού, οργάνωσε και υλοποίησε την δεύτερη αποστολή της φετινής «Καλοκαιρινής Εκστρατείας Ανάγνωσης και Δημιουργικότητας» της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Τρικάλων. Τα μικρά μας αερικά πέταξαν με τα δικά τους φτερά, μέσα από τη φαντασία τους και τη δημιουργική τους σκέψη, με μοναδικό συνεπιβάτη στο ταξίδι των χρωμάτων, το σώμα τους. Το ταξίδι με τα δικά μας φτερά ξεκίνησε την περιπέτειά του μέσα από την ανάγνωση του παραμυθιού που φέρει τον τίτλο «Φτερά». Η κ. Χούτου δημιούργησε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για το ζωντάνεμα του παραμυθιού με παραστατικό τρόπο και με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, ώστε τα παιδιά να οπτικοποιήσουν τα όσα άκουγαν. 

Τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του παραμυθιού συμμετείχαν με χαμόγελα και πολύ χαρά, κάνοντας τις υποδεικνυόμενες κινήσεις και απαντώντας στις ερωτήσεις, που αναδύονταν μέσα από το συγκεκριμένο παραμύθι.
Με το πέρας της ανάγνωσης του παραμυθιού, φανταστήκαμε τη δική μας ιστορία, όπου τα παιδιά καλέστηκαν να κάνουν μέσα από τις σωματικές οδηγίες της κ. Χούτου, τις κινήσεις του φτερού που περνούσε μέσα από διάφορες περιπέτειες, πετώντας ψηλά στον ουρανό, όπου σφηνώθηκε σε μία χαραμάδα, που παραλίγο να το ρουφήξει μία μαγική σκούπα, αλλά σώθηκε από το χέρι ενός παιδιού που ήθελε να παίξει και το έκλεισε στο κουτί, που το ταρακουνούσε και ξαφνικά άνοιξε αυτό το κουτί και το φτερό ελευθερώθηκε, πετώντας ψηλά στον ουρανό. Με αυτόν τον τρόπο δόθηκε το έναυσμα στο κάθε παιδί να φανταστεί τη δική του ιστορία και να το βιώσει με το σώμα του, δραματοποιώντας το και στη συνέχεια, εκφράζοντάς το. 

Με αυτό τον τρόπο και πατώντας πάνω στο βωμό της ψυχοκίνησης, τα παιδιά χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Η κάθε ομάδα είχε τη δική του θεματολογία και το κάθε φτερό είχε να υλοποιήσει τον δικό του στόχο. Έτσι, το κάθε παιδί έλεγε αυτό που φανταζόταν, οι εθελόντριες το κατέγραφαν σε ένα χαρτί, μαζί με την μαγική μεταμόρφωση του φτερού και στο τέλος τα παιδιά παρουσίασαν την ιστορία τους, η οποία αναδιηγήθηκε από την εθελόντρια και την οποία τα παιδιά δραματοποιούσαν με το σώμα τους και μέσα από κινήσεις, υποβοηθούμενα από την κ. Χούτου, μέσα από τον ήχο της κατάλληλης μελωδίας. 

Η κάθε ιστορία ξεκινούσε με τη φράση «Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα φτερό …» Αφότου ακούστηκαν και δραματοποιήθηκαν όλες οι ιστορίες με το φτερό, τα παιδιά χόρεψαν ένα τραγούδι, ατομικά και σε ζευγάρια και έκλεισαν το ταξίδι του φτερού με αναπνοές που μας ανέβασαν ψηλά στον ουρανό. Η υπόκλιση έκλεισε τον κύκλου του φτερού και πιστοποίησε τον χορό της ψυχής μας στη σκηνή της ζωής.