Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη

Του Αργύρη Χιόνη

«…μου ζήτησαν να κάνω μια ομιλία. Όταν το άκουσα αυτό ομολογώ ότι ζορίστηκα κάπως. 1ον: γιατί δε φημίζομαι για τις ρητορικές μου ικανότητες και 2ον: γιατί τι θα μπορούσε κανείς να πει, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, στα νέα παιδιά που ξεκινούν ανώτερες κι ανώτατες σπουδές, χωρίς να έχουν τη βεβαιότητα ότι οι γνώσεις που θα αποκτήσουν θα αξιοποιηθούν από την κοινωνία. Τι να πεις σ’ αυτούς τους νέους ανθρώπους που ξεκινούν την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία τους όταν συνέχεια ακούν από τους εντός εισαγωγικών «σοφούς» μεγαλύτερούς τους ότι το βαρέλι της κρίσης δεν έχει πάτο κι ότι δεν υπάρχει φως στο τέρμα του τούνελ;
Εγώ ωστόσο που ούτε σοφός είμαι ούτε φύσει αισιόδοξος, άλλωστε είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι ποιητές και συγγραφείς είναι από λίγο έως πολύ καταθλιπτικοί, κατέληξα κατόπιν ωρίμου σκέψεως στο συμπέρασμα ότι υπάρχει φως. Όχι όμως στο βάθος οποιουδήποτε τούνελ, αλλά μέσα μας, στο βάθος του εαυτού μας. Και είναι αυτό το φως που πρέπει να αναζητούμε, ενθυμούμενοι πάντα ότι κάθε φορά που οι Έλληνες μεγαλούργησαν και ξεπέρασαν τις όποιες αντιξοότητες ήταν επειδή έσκυψαν μέσα τους και αναζήτησαν αυτό το εσωτερικό φως.
Έχοντας λοιπόν τα μάτια σας στραμμένα πάντα προς αυτό το φως, αφοσιωθείτε στις σπουδές σας χωρίς να σκέφτεστε το υλικό από αυτές όφελος, γιατί η παιδεία δεν έχει ως στόχο τη δημιουργία πλούτου, αλλά τη διαμόρφωση χαρακτήρα, ήθους και πνεύματος. Όταν αυτό επιτευχθεί τα άλλα, δηλαδή η σταδιοδρομία και οι συνακόλουθες υλικές απολαβές, θα έρθουν από μόνες τους ως φυσική συνέπεια. Η δική μου γενιά, που σαφώς είναι πολύ παλιότερη απ’ τη δική σας και παλιότερη ακόμα κι απ’ αυτή των γονιών σας, έζησε τα παιδικά της χρόνια την εποχή που ακολούθησε τον πόλεμο και τον εμφύλιο, μέσα στην ανέχεια και την εξαθλίωση και τα εφηβικά και ανδρικά μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και τις διώξεις της πολιτείας. Και όμως, αυτή η γενιά διέπρεψε στα γράμματα και τις τέχνες. Πρωτοστάτησε στην ανατροπή της χούντας και ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες που ακόμα σημαδεύουν την κοινωνία μας. Ανέδειξε βέβαια και πλήθος καιροσκόπων, ωφελιμιστών, χαρτογιακάδων, πολιτικάντηδων και golden boys. Αυτούς δηλαδή που έχασαν την επαφή με το εσωτερικό τους φως, υποταγμένοι στις προσωπικές φιλοδοξίες τους, στο προσωπικό τους συμφέρον και τα συμφέροντα ξένων σκοτεινών δυνάμεων και μας οδήγησαν σ’ αυτό το χάλι και σ’ αυτή την ντροπή που ζούμε σήμερα. Γι’ αυτό το χάλι όμως ευθυνόμαστε κι εμείς οι ίδιοι που εμπιστευτήκαμε τη μοίρα μας στ’ ανάξια χέρια τους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε τώρα κι εμείς να χάσουμε το εσωτερικό μας φως.
Αγαπητοί μου φίλοι, σήμερα γιορτάζουμε το μεγάλο ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός στον ντόπιο και ξένο φασισμό. Έχουν από τότε περάσει 71 χρόνια, κι ενώ είχαμε πιστέψει ότι το τέρας είχε σκοτωθεί μια για πάντα, το βλέπουμε τώρα να αναγεννιέται με νέα μορφή και νέο όνομα. Το εντός εισαγωγικών «ιδανικό» όνομα της παγκοσμιοποίησης, πίσω από το οποίο κρύβεται μια δράκα μεγαλοτραπεζιτών και κερδοσκόπων που στόχο έχουν την καθυπόταξη όλων των λαών του πλανήτη στην άμετρη λαιμαργία τους για πλούτο και εξουσία.

«Γειά σας φανταράκια μου» από την Τρικαλινή Μουσικοπαρέα




Από τη μουσικοχορευτική παράσταση, με τον τίτλο «Άκου Ντούτσε μου τα Νέα» που έγινε την παραμονή της εθνικής επετείου, την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016 στο Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων.
Η  «Τρικαλινή Μουσικοπαρέα» σε συνεργασία με τη «Μουσική Σχολή Νατάσα Παπαστάθη», και το Κέντρο χορού Τρικάλων «Τρίκκη»,  υπο την αιγίδα και με την υποστήριξη του «Μουσείου Τσιτσάνη»,  παρουσίασαν τραγούδια ρετρό, δημοτικά και ρεμπέτικα που έχουν γραφτεί για το Έπος του ’40 αλλά και την  κατοχή, με τον γενικό τίτλο «Άκου Ντούτσε μου τα Νέα».

Το ηρωικό ύψωμα 731



Το ύψωμα 731 που βρίσκεται στα στενά της Κλεισούρας ήταν ένα στρατηγικό πέρασμα στα βουνά της Αλβανίας, που εάν έπεφτε θα άνοιγε το δρόμο στους Ιταλούς για την κατάκτηση της Ελλάδας.
Οι Έλληνες κλήθηκαν να το υπερασπιστούν την άνοιξη του 1941. Η μάχη ήταν τόσο σημαντική, που έκανε το Μουσολίνι να βρεθεί αυτοπροσώπως στην πρώτη γραμμή.
Είχε υποσχεθεί άλλωστε στον Χίτλερ ότι τον Μάρτιο θα έκανε παρέλαση στην Αθήνα και ήθελε να είναι παρών στον θρίαμβό της Ιταλίας.
Ο Μουσολίνι τέθηκε προσωπικά επικεφαλής της λεγόμενης εαρινής επίθεσης. Στόχος ήταν να πέσει το ύψωμα 731 και να μπει στην Ελλάδα.
Για να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα, ενίσχυσε με ξεκούραστες και πολλαπλάσιες δυνάμεις το ιταλικό στράτευμα και υποχρέωσε να πάνε στο μέτωπο όλα τα σημαντικά στελέχη του φασιστικού κινήματος, αλλά και τα παιδιά της ιταλικής αριστοκρατίας.
Οι Έλληνες ήταν κατάκοποι και εξαντλημένοι. Η μάχη ήταν σφοδρή. Η αντοχή του ελληνικού στρατού που ήταν πολύ μικρότερος σε αριθμό, ξάφνιασε τους Ιταλούς.
Οι βομβαρδισμοί ήταν τόσο φονικοί που η χαράδρα δίπλα στο λόφο ονομάστηκε χαράδρα του θανάτου. Ο Μουσολίνι έχασε το ύψωμα 731 και ταπεινωμένος αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Ρώμη. Η «Μηχανή του Χρόνου» συνάντησε δύο βετεράνους που πολέμησαν στο στρατηγικό ύψωμα.


Τον Ευάγγελο Κόγια από Σοφάδες Καρδίτσας και τον Χρήστο Κανέλα από την Πύλη Τρικάλων Οι μαρτυρίες τους για το απάνθρωπο πρόσωπο του πολέμου, συγκλονίζουν.
Οι ίδιοι όχι μόνο δεν ξέχασαν την εμπειρία τους, αλλά οι σκληρές εικόνες θανάτου που αντίκρισαν τότε, τους ακολούθησαν σε όλη τους την ζωή. Οι μάχες σώμα με σώμα και η ανθρωποθυσία των συμπολεμιστών τους τους σημάδεψε τη ζωή.
Ο Χρήστος Κανέλας σε μια μοναδική εξομολόγηση στον Χρίστο Βασιλόπουλο περιέγραψε την πιο τραγική στιγμή της ζωής του, όταν βρέθηκε κάτω από την ανυπόφορη ψυχική δοκιμασία και άνοιξε πυρ κατά ομάδας Ιταλών στρατιωτών την ώρα που σήκωσαν τα χέρια τους για να παραδοθούν.


Είχε προηγηθεί ανηλεής βομβαρδισμός του υψώματος από το εχθρικό πυροβολικό και σκληρές μάχες που είχαν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν δίπλα του πολλοί φίλοι και συμπολεμιστές. Δυστυχώς λίγες ημέρες μετά τη συνέντευξη ο Χρήστος Κανέλας έφυγε από τη ζωή.

επικοινωνιστε μαζι μας