Ανοιχτό γράμμα στους απόφοιτους Λυκείου που δεν είδαν το όνομά τους στις λίστες των εισακτέων

Του Στέφανου Βαγγελού

Η σκέψη μου είναι σε σένα. Θα 'θελα να ΄μαι δίπλα σου, όπως τότε, να μοιραστούμε τη στιγμή, να σου χαμογελάσω, να γλυκάνω λίγο τη μέρα σου, όπως γλύκαινες κι εσύ την κάθε μου μέρα. Ίσως χωρίς να το ξέρεις, με την παιδικότητά σου, το χαμόγελο, τον καλό σου λόγο και τη δίψα σου για ζωή με έκανες να αντικρίζω τον κόσμο με άλλα μάτια, να νιώθω ότι η ζωή τώρα αρχίζει, ότι κάθε μέρα κάνουμε μια καινούρια αρχή. «Θυμάσαι;» Στα δύσκολα δεν το βάζουμε κάτω «ή» Στις νίκες μας αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τους ηττημένους «ή» Αν χρειαστεί ξέρουμε και να χάνουμε. Αν οι «πανελλήνιες» δεν σου χαμογέλασαν δεν είναι γιατί δεν το αξίζεις. Χαμογέλασε γλυκά στον εαυτό σου και πες του: Έχεις κι άλλη ευκαιρία. Ο δρόμος της ζωής είναι πολύ μακρύς. Τα όνειρά μας δεν χωράνε να φυλακιστούν μέσα σε λίγες σελίδες. Η ζωή δεν φυλακίζεται μέσα σε μια σχολή. Σκέψου πως σταμάτησες σε ένα σκαλοπάτι για μια ανάσα και ξεκίνα με νέες δυνάμεις. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα ψηλά! Βλέπεις πόσοι δρόμοι ανοίγονται; Οι δυσκολίες μας μαθαίνουν τι πρέπει να διορθώσουμε, να αλλάξουμε, να κάνουμε διαφορετικά. Η ικανότητα, η προσφορά στην κοινωνία, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη δεν κρίνονται στα πρώτα μας βήματα αλλά από τη συνολική πορεία μας στη ζωή. Γι’ αυτό προχώρα στο δικό σου δρόμο! Άσε το τραγούδι σου να ακουστεί: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ!» Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε εγκλωβίσει στα δικά του μονοπάτια. Δυνάμωσε τη φωνή σου! Ναι, τώρα σ’ ακούμε δυνατά: «Δεν θέλω απλά να επιβιώσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Αυτόν τον κόσμο που φτιάξατε στα μέτρα σας ΕΓΩ ΘΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΩ!»
Να γιατί ένιωθα και νιώθω περήφανος για σένα!
Ο δάσκαλός σου.