Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Το καλαμπόκι

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Στο όργωμα και στη σπορά του καλαμποκιού δε θα αναφερθούμε, αφού ισχύουν περίπου και ανάλογα τα όσα γράψαμε για το στάρι. Ούτε στο φύτρωμα, το άρεμα και το πότισμα, γιατί τα ίδια σχεδόν ισχύουν και σήμερα. Θα αναφερθούμε στο μάζωμα του καλαμποκιού που ήταν μια διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα, καθώς και στο ρομαντικό ξεφλούδισμα και σε κάποιες άλλες λεπτομέρειες.
Δείγμα ότι το καλαμπόκι έγινε για σπάσιμο, για μάζωμα, αποτελούσαν το στάχυ, τα φύλλα και βεβαίως η ρόκα. Το στάχυ τίναζε εντελώς τη γύρη του και άρχιζε να ξεραίνεται, να γίνεται «ζιουζιούνι». Τα φύλλα της καλαμποκιάς της ρόκας (τα ροκόφυλλα ή μπουκόφυλλα) έπαιρναν ένα ασπριδερό χρώμα και ο τσιαμπάς (το μουστάκι) της άρχιζε να ξεραίνεται και να τρίβεται.

Τώρα το καλαμπόκι είναι έτοιμο για μάζωμα. Έσπασαν τα πρώτα τα φύλλα. Φύλλα λέγανε το μίσχο, το στέλεχος του φυτού από το σημείο της τελευταίας ρόκας και πάνω. Σε κείνο το σημείο υπάρχει ένας κόμπος και κει ακριβώς σπάζεται το φύλλο, κάνοντας ένα κρατς!


Τα φύλλα τα έκαναν δεμάτια, τα έδεναν με ένα ευλύγιστο φυτό, όπως ήταν η βούλιαρη, ή η αγριοβαμπακιά (απαλούτσικο) ή κάποια άλλα φυτά που τα λέγανε γενικώς ζιουζιούνια. Επίσης τα έδεναν με βέργες από ευλύγιστο θάμνο, όπως είναι η αραποϊτιά.

επικοινωνιστε μαζι μας