Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Λάμπρος Σ. Σταυρέκας – Τραγουδώντας τη ζωή και τον βίο του Μετανάστη



Το θέμα της μετανάστευσης είναι πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο. Οι λόγοι που γεννούν το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι ποικίλοι κι εξαρτώνται από τις συνθήκες που επικρατούν κατά τη δεδομένη, κάθε φορά, χρονική περίοδο από τους τόπους της προγενέστερης διαμονής στους τόπους αποδημίας.
Αιτία της μετανάστευσης σε γενικές γραμμές, τόσο της εκούσιας όσο και της αναγκαστικής, είναι η προσπάθεια εκείνων που μεταναστεύουν να απαλλαγούν από διάφορους παράγοντες που καταπιέζουν τη ζωή και την προσωπικότητά τους.
Στην Ελλάδα του '50 και του '60, οι οικονομικές δυσκολίες, οι πολιτισμικές αδυναμίες, η ανεργία, η ελλιπέστατη εκπαίδευση, η κρατική ανεπάρκεια και οι ματαιώσεις των ατομικών προσπαθειών,  ενέτειναν την αίσθηση του αδιεξόδου και πολλοί άνθρωποι οδηγήθηκαν στη μετανάστευση. Η μετανάστευση για πολλούς ανθρώπους από τον τόπο μας, ήταν λύση σχεδόν αναπόφευκτη.
H ζωή στις χώρες προορισμού ήταν οργανωμένη, οι συνθήκες διαβίωσης καλύτερες, η εργασία είχε ειδίκευση, ωράριο, πολύ καλύτερη αμοιβή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη...
Όμως, ο νόστος, αυτό το ψυχικό άλγος, η λαχτάρα της επιστροφής στην πατρίδα έκαιγε βαθιά μέσα στα στήθη των μεταναστών και πάντα ονειρευόταν πότε θα έρθει η μέρα της ευλογημένης στιγμής για την επιστροφή.


Αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού του, και σύντροφος του μετανάστη στις δύσκολες στιγμές, το τραγούδι. Βάλσαμο και παρηγοριά, ανάσα κι αναστεναγμός τα ελληνικά τραγούδια του πόνου, του έρωτα, της μετανάστευσης, που εξέφραζαν τα συναισθήματα, γλύκαιναν τα χείλη και ζέσταιναν τις καρδιές των μεταναστών κρατώντας τους συντροφιά στον ξένο τόπο.
Ο Λάμπρος Σ. Σταυρέκας, γεννημένος το 1942 στο Βαλτινό, κάνοντας μια ανασκόπηση της ζωής του, θέλησε να θυμηθεί και να αφηγηθεί τις ευχάριστες και δυσάρεστες εμπειρίες από τη μεταπολεμική μετανάστευση, που αυτός και η οικογένειά του έζησαν.
Συνταξιούχος σήμερα, γεμάτος μνήμες και εμπειρίες, αλλά και συναισθηματικά ευάλωτος, επιχείρησε να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του "Αγνώστου Μετανάστη", με μοναδικό αντίπαλο τη συγκινησιακή του φόρτιση.


Κατάφερε να μας τραγουδήσει, να μας μεταδώσει την έννοια του νόστου, να μας διδάξει πατριωτισμό, μα πάνω απ’ όλα να μας συγκινήσει με τη βιωματική του εξιστόρηση!
Τόπος συνάντησης: το σπίτι του στο Βαλτινό, όπου στην αυλή του, υπάρχει αναρτημένη σε ιστό η ελληνική σημαία.
Ο Λάμπρος Σταυρέκας, ξεκίνησε την διήγησή του βουρκωμένος κρατώντας στα χέρια του μια παλιά φωτογραφία κι ένα κλάμα βουβό, επισκίαζε κάθε τόσο το λόγο του και πρόδιδε το ευσυγκίνητο του χαρακτήρα του.


Κάποια στιγμή ηρέμησε και  άρχισε να διηγείται:
-«Θα ξεκινήσω από αυτή τη φωτογραφία, γιατί μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία. Εδώ είμαι σε ηλικία 11 ετών, τότε που φτιάχνανε την εκκλησία, το καλοκαίρι του 1953. Έκαναν την επέκταση του επάνω διαζώματος και τα μαστόρια είχαν κάνει μια σκαλωσιά για να ανεβάζουν επάνω τα οικοδομικά υλικά. Εγώ πιτσιρικάς βοηθούσα εθελοντικά, παίρνοντας τον κουβά με την ασβέστη από τους κάτω εργάτες και τον έδινα επάνω στα μαστόρια. Ήταν από τις πρώτες μου επαφές με την εργασία, τη σκληρή δουλειά.

επικοινωνιστε μαζι μας