Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Παραμυθένιος γάμος για την σοπράνο Νίνα Κουφοχρήστου



Ένας από τους πιο παραμυθένιους γάμους που έχουμε δει…
H γνωστή Τρικαλινή σοπράνο που διαπρέπει στο εξωτερικό, Νίνα Κουφοχρήστου του Αναστασίου και της Φανής, η οποία έλκει την καταγωγή της από το Βαλτινό, παντρεύτηκε το απόγευμα του Σαββάτου 26 Αυγούστου 2017, τον αγαπημένο της πιανίστα, Λεωνίδα Τουρούτογλου.


Το μυστήριο τελέστηκε στην εκκλησία της Πόρτας Παναγιάς, στην Πύλη Τρικάλων, όπου η Νίνα και ο Λεωνίδας αντάλλαξαν όρκους αιώνιας αγάπης και πίστης.
Ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί.
Κουμπάρος ήταν ο κ. Ανέστης Ποντικάκης.


Ακολουθεί φωτορεπορτάζ...

Μνήμες από την πλατεία της Γελαδαριάς

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Το Βαλτινό δεν ήταν από τα μεγάλα χωριά. Έτσι δεν μπορούμε να πούμε πως έχει πολλές πλατείες. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα χωριά, είχε δύο πλατείες που «κόπηκαν» το 1934, σύμφωνα με την οριστική διανομή των οικοπέδων.
Προς το τέρμα περίπου του χωριού, προς το έβγα του, ήταν η μεγάλη πλατεία. Τη λέγαμε Γελαδαριά. Απλωνόταν στενόμακρα δεξιά και αριστερά από τη δημοσιά. Το πλούσιο και μαλακό χώμα γύρω γύρω ήταν «ένα κι ένα» για κόψιμο πλιθιών. Το πήραν πολύ γρήγορα είδηση οι χωριανοί και το εκμεταλλεύτηκαν. Έτσι δημιουργήθηκαν μεγάλες γούρνες που δημιουργούσαν προβλήματα το χειμώνα, γιατί λίμναζαν τα νερά, μύριζαν και ασχήμιζαν γενικώς το τοπίο. Κάποιες λυγαριές και λίγα βούρλα ακόμη προσπαθούσαν να ομορφύνουν τον τόπο, αλλά τίποτε. «Εδώ ήταν βαρκό, ήταν γούρνες, ψαράκια και βατράχια ήταν εδώ»!


Μετά, πολύ αργότερα, κοντά στο ’60, οι ίδιοι οι χωριανοί άρχισαν σιγά σιγά να ισιάζουν τις γούρνες και να μπαζώνουν τα σημεία αυτά. Όλα μόνοι τους, με προσωπική εργασία. Εδώ που τα λέμε, οι ανωμαλίες αυτές που έκανε το έδαφος πριν δεν ήταν και πολύ άσχημες. Εκείνες οι γούρνες, τα σαμαράκια και τα ψηλωματάκια είχαν κι αυτά την ομορφιά τους.
Με το ίσιασμα και το μπάζωμα έγιναν καλύτερα και τα φρύδια, οι όχθοι δηλαδή του μικρού ποταμού. Το άλλο κομμάτι της πλατείας αυτής, απ’ την άλλη μεριά του δρόμου, ήταν πιο ίσιο. Το σχήμα του ήταν περίπου τριγωνικό και γύρω γύρω είχε χαντάκι με χαμηλά φρύδια, τόσο, που και μικρό παιδάκι τα περνούσε και γέρος με μπαστούνι.


Όλο αυτό το μέρος που αναφέραμε έκανε πολλές, πάρα πολλές χρήσεις. Από το απογευματάκι μέχρι που σουρούπωνε καλά καλά, βάλε και λίγο αργότερα ακόμα, αποτελούσε τον τόπο της «μάζωξης». Μάζωξη, το λέει και η λέξη, ήταν η συγκέντρωση των αντρών, του αντρικού πληθυσμού του χωριού. Σχεδόν όλοι συγκεντρώνονταν εκεί. Ήταν χωρισμένοι σε παρέες, ανάλογα με την ηλικία, τις φιλίες, τους μαχαλάδες ή και άλλα κριτήρια.

επικοινωνιστε μαζι μας