Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Ο αιώνας του ναρκισσισμού


Ο ​​κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ανάμεσα στο ζώο –από το οποίο προέρχεται– και στον Θεό – που θέλει να φτάσει. Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που φαντασιώνονται έναν κόσμο ορθό και γιατί. Και ακόμα εάν τον επιθυμούν, θα μπορούσαν να τον επιθυμούν μόνο για τον εαυτό τους, όχι για τους άλλους.
Παρακολουθώ όλα όσα έρχονται στη δημοσιότητα. Είτε αφορά την ποινικά κολάσιμη στάση του Αμερικανού παραγωγού Ουαϊνστάιν, που χρησιμοποιούσε προφανώς την εξουσία του για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές ορμές του, είτε την αποκαθήλωση του σπουδαίου ηθοποιού Κέβιν Σπέισι –που ό,τι και αν λέγεται η υποκριτική του αξία είναι μεγάλη–, την τάση αποκαθήλωσης τώρα του Γούντι Άλεν, που θυμήθηκαν όλοι στα 82 του ότι έχει περίεργα σεξουαλικά γούστα και είναι «περίεργος» στη συνεργασία –αναρωτιέμαι τι πάει να πει αυτό–, όπως και άλλα περιστατικά, όπως αυτό που αντιμετωπίζει η μεγάλη αλυσίδα ένδυσης H&M που κατηγορείται για ρατσισμό επειδή σε μια διαφημιστική της καμπάνια ένα μαύρο αγοράκι φορούσε ένα μπλουζάκι με ένα μότο ανοιχτό σε παρερμηνείες. Υπάρχουν τα γεγονότα, υπάρχει και η αναπαραγωγή τους. Θα επιλέξω να εστιάσω στο δεύτερο. Άλλωστε, ανέκαθεν αντιπαθούσα το πολιτικώς ορθό.
Τη δεκαετία του ’90, στα έδρανα της Ψυχολογίας όλοι μιλούσαν για την τρίτη μεγαλύτερη θανάσιμη επιδημία που λεγόταν κατάθλιψη. Ολόκληρο τον 20ό αιώνα, λόγω των μεγάλων πολέμων αρχικά και στη συνέχεια λόγω της εκβιομηχάνισης του κόσμου, της αύξησης του ανταγωνισμού και της ανόδου του καπιταλισμού, όλοι οι επιστήμονες της ψυχικής υγείας έκρουαν τον κώδωνα για την κατάθλιψη που θα οδηγήσει τους ανθρώπους σε μαρασμό, ενδεχομένως και σε θάνατο.
Ο 21ος αιώνας μόλις ξεκίνησε και είναι δύσκολο να αποφανθούμε για το στίγμα που θα αφήσει, αλλά σκέφτομαι ότι εάν ο 20ός ήταν ο αιώνας της κατάθλιψης, ο 21ος βάσιμα μπορεί να ονομαστεί ο αιώνας του ναρκισσισμού.

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

«Τα γιατροσόφια της γιαγιάς» Μνήμες από τη ζωή στο χωριό


Του Χάρη Αγγελή

Η γιαγιά ήταν μεγάλος μάντης. Άμα τα χελιδόνια πετούσαν χαμηλά, σχεδόν στο έδαφος έλεγε θα βρέξει. Αν το φεγγάρι έκανε φωτεινό κύκλο γύρω του, θα άλλαζε ο καιρός, και άλλαζε. Όταν τα σύννεφα κοκκίνιζαν πέρα στο βουνό, στον Κόζιακα, θα φύσαγε αέρας, και φύσαγε.
Από γενιά σε γενιά αυτοί οι άνθρωποι παρατηρούσαν τα πάντα γύρω τους. Ερμήνευαν τα φαινόμενα της φύσεως από τη συμπεριφορά των ζώων. Λειτουργούσαν και δρούσαν ανάλογα, προφταίνοντας ή καθυστερώντας κάποια πράγματα. Στο μεγάλο σεισμό, πριν υποψιαστεί οποιοσδήποτε άνθρωπος κάτι, το άλογο του Τσιγάρα αφήνιασε, έκοψε το σκοινί από το παλούκι κι έτρεχε σαν τρελό.
Μερικές χρονιές, τέλος Φλεβάρη άρχιζαν τα βατραχάκια κι οι νεροχελώνες να κελαηδούν. Ένα χαρούμενο, ερωτικό κάλεσμα αυτών των αμφίβιων έφερνε στο νου των ανθρώπων την άνοιξη.
«Γιαγιά ήρθε η άνοιξη, ακούς τα βατραχάκια;»
«Μη βιάζεστε, θα έχουμε χιόνι!» απαντούσε η γιαγιά και έριχνε τόσο χιόνι τον Μάρτη, που πραγματικά έκαιγαν τα παλούκια οι άνθρωποι για να ζεσταθούν.


Αν περνούσαν αγριόχηνες από πολύ ψηλά καλοκαιριάτικα, σήμαινε βαρύς χειμώνας.
Επιβεβαιώνονταν πάντα η γιαγιά απ’ τη ζωή την ίδια και καμάρωνε για αυτό. «Τι σας έλεγα εγώ!» έλεγε κι ένοιωθε υπερήφανη, για τις μαντικές της ικανότητες. 
Για τις αρρώστιες η γιαγιά είχε άλλα πολλά γιατροσόφια. Την παρωτίτιδα των παιδιών την καταπολεμούσε με κατράμι. Έβαζε σε ένα κομμάτι χαρτοσακούλας από λίπασμα αυτή την πίσα, την κολλούσε πάνω στο πρήξιμο, έδενε την τσίπα της γύρω από το λαιμό του παιδιού και σε τρεις μέρες γίνονταν περδίκι. Μόνο που έμεινε το κατράμι αρκετές μέρες κολλημένο στα μάγουλα για να σιγουρευτεί η επιτυχία.
Το καρκατσέλι, ένας βήχας που έπιανε τα παιδιά και δεν σταματούσε με τίποτα θεραπεύονταν με γάλα από τη γομάρα. Το δύσκολο ήταν να αρμέξεις τη γομάρα και να πείσεις το παιδί να το πιεί. Τι περιείχε αυτό το γάλα από αντισώματα, βιταμίνες και πρωτεΐνες; ένας θεός ξέρει. Η γομάρα ήξερε μόνο ότι δυναμώνει το γομαράκι της και η γιαγιά ότι γιατρεύει τα εγγονάκια της. Για τα νεφρά είχε τη ρίζα της αγριάδας. Την έβραζε και έπινε το ζουμί της. Το φύλλο της τριανταφυλλιάς τραβούσε τον πόνο από τις πρησμένες πληγές. Με το αδράχτι που έγνεθε το μαλλί σταύρωνε τις λούγγες, που ήταν πρηξίματα κι έβγαιναν εκεί που άρχιζε το μπούτι.

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Έρχεται το μεγαλύτερο φεγγάρι των τελευταίων 150 χρόνων: Σούπερ «μπλε ματωμένο», στις 31 Ιανουαρίου



Η τελευταία φορά που καταγράφηκε το ίδιο φαινόμενο, ήταν στις 31 Μαρτίου 1866! 
Συμβαίνει μία φορά κάθε 150 χρόνια και θα έχουν την ευκαιρία να το απολαύσουν κυρίως οι κάτοικοι του Βόρειο Ημισφαιρίου, ήτοι και στην Ελλάδα. Στις 31 Ιανουαρίου θα εμφανιστεί το σούπερ «μπλε ματωμένο» φεγγάρι και το ίδιο βράδυ θα συμβεί ολική έκλειψη. Μία μοναδική συγκυρία για τα επιστημονικά δεδομένα.
Όποιος έχει ρίξει μία ματιά στον βραδυνό ουρανό, ενδεχομένως να έχει παρατηρήσει ότι το φεγγάρι φαίνεται κατά πολύ μεγαλύτερο.
Αυτό συμβαίνει διότι ο φυσικός δορυφόρος της Γης έχει πλησιάσει στο κοντινότερο σημείο των τελευταίων 150 ετών. Ως εκ τούτου, φαίνεται κατά 14% μεγαλύτερο και κατά 30% πιο φωτεινό.


 Στις 31 Ιανουαρίου λοιπόν, θα έχουμε τη μεγαλύτερη και φωτεινότερη πανσέληνο που έχουμε και θα δούμε ποτέ στη ζωή μας. 
Για την σπανιότητα του γεγονότος αφιερώνουμε και ένα σχετικό τραγούδι:



Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

Ευθυμογράφημα - Καθημερινές ιστορίες για γέλια και για κλάματα


Φίλοι μου αναγνώστες, νέες εποχές, νέα ήθη, νέες συμπεριφορές!!! Δεν μας έφταναν όλα τ΄ άλλα που αντιμετωπίζουμε, έχουμε και το θέμα με τις πλαστικές σακούλες που πλέον χρεώνονται γιατί οι επαγγελματίες πληρώνουν περιβαλλοντικό τέλος το οποίο βέβαια μετακυλύουν στους πελάτες τους.
Για να ξέρουμε τι λέμε, το 2017, στην Ελλάδα αντιστοιχεί η μεγαλύτερη χρήση πλαστικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση με περίπου 400 σακούλες κατά κεφαλήν ανά έτος και καταλαβαίνετε τί επιβάρυνση έχει το περιβάλλον που το έχουμε πνίξει στο πλαστικό. Όλα ποια πλαστικά. Ακόμα και οι άνθρωποι και η ζωή μας πλαστικά. Όλα πλαστικά. Εξυπηρετικά, δε λέω, αλλά τα ρέματα, οι χείμαρροι, τα ποτάμια, έπηξαν στην πλαστική σακούλα.
Λοιπόν, θέλετε να πάρετε μια μυρωδιά πως αυτό πέρασε στον κόσμο; Ιδού!!!
-Γιάννου, θα κατέβς κάτ  ταχιά;
-Α χά, θα κατέβου. Ισί θα κατέβς;
-Μπά, δε θα κατέβου. Την απαν Παρασκιβί  θα κατέβου Σιώκα.
-Γιατί; Δε σ΄  αφήνι η Δάφνου;
-Καλά, μη ξέρς ιμένα ν΄  ακούου τη Δάφνου;
-Τότις γιατί;
-Γιατί δεν έχου καμία δλιά. Ισί πως κι κατιβέντζ;
-Να, θα ψουνίσου τίπουτα χάσμαλα, κάτι πέρα δώθι ….
-Θα ψουνίσι ;
-Ναι, θα ψουνίσου. Δε γλέπς την πουσούλα που μ΄ έδουκι η Δάφνου; Απάντησε ο Σιώκας χωρίς πολλές περιστροφές.
-Τα νέα τ΄ άκσις στην τηλεόραση Σιώκα;
-Καλά, για ποιόν μη πιρνάς; Για κανέναν λουλό; Τί  ν΄, ακούσου στην τηλιόρασι τα ψέματα που αραδιάζν απ΄του προυί ίσια μη του βράδυ;
-Καλά, άρι δίκιου, αλλά στα ικατό αμουλάν κι κανένα αλήθιου.
-Τί να σι που, μπουρεί. Αλλά στουν προυκίμινο, τί ψέμα είπαν;
-Αμ ιδώ σι θέλου μάϊκουμ. Δεν είπαν ψέματα.
-Δηλαδίς;
-Τί δηλαδής; Μπαούλου  έχς στου σπίτι;
-Χουρίς μπαούλου είμιστι; Έχουμι, κι μάλιστα Κουσταντινουπουλίτκου.
-Αλήθεια;
-Πέρα για πέρα!!
-Να  σι πιστέψου,  αλλά δισάκι σταυρουτό έχτς;
-Δισά…ααακι; Τί να του κάνου του δισάκι κι μάλιστα σταυρουτό. Παν αυτά σκόλασαν. Τώρα μη τσ’  σακούλις τσ’ πλαστικές, πάν τα δισάκια.
-Σκόλασαν;
-Νουμίζι ότι σκόλασαν. Τα δισάκια επανέρχονται, αγαπητέ.
-Ούϊ !!!
-Δεν άκσις τα νέα;
-Όχι , που ν΄  ακούσου.
-Καλά, θα στα που ιγώ.
-Βγάλι του δισάκι. Σακούλις γιοκ!!!

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Απεβίωσε ο Γεώργιος Ιωαν. Καραμπάσης



Έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα, που συνέβη την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018 στο Βαλτινό, ο συγχωριανός Γεώργιος Ι. Καραμπάσης.
Ο άτυχος Γεώργιος Καραμπάσης, προσέκρουσε πάνω σε βυτιοφόρο όχημα με το μηχανάκι που οδηγούσε, με αποτέλεσμα να υποστεί βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Αρχικά μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Τρικάλων και αφού του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες, διακομίστηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας για περεταίρω αντιμετώπιση, λόγω της εσωτερικής εγκεφαλικής αιμορραγίας. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε τελικά να κρατηθεί στη ζωή.
Ο Γεώργιος Καραμπάσης του Ιωάννου και της Δήμητρας, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1944. Παντρεύτηκε με την Ελένη το γένος Γεωργίου Τέγα και απόχτησαν τέσσερα παιδιά. Τη Δήμητρα, τον Αθανάσιο, τον Ιωάννη και την Γεωργία.
Να σημειωθεί ότι ο εκλιπόν ήταν συνταξιούχος υπάλληλος του πρώην δήμου Καλλιδένδρου.



Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Λογοτεχνικό Περιοδικό Εμβόλιμον – Αφιέρωμα στον Ηλία Κεφάλα



Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος ‘Άνοιξη-Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2017’, του αγαπημένου περιοδικού «Εμβόλιμον» [Εγχείρημα λόγου, τέχνης και λοιπής φαντασίας]. Ολόκληρο το τεύχος είναι αφιερωμένο στο έργο του Τρικαλινού ποιητή Ηλία Κεφάλα.
Το «Εμβόλιμον» αισίως μπήκε στον τριακοστό χρόνο αδιάλειπτης παρουσίας και συνεισφοράς στα νεοελληνικά γράμματα, όπως αναφέρεται και στο «γράμμα της σύνταξης» στη σελίδα 3 του περιοδικού, και γιόρτασε τα 30χρονά του με ένα τεύχος αφιερωμένο στον Τρικαλινό ποιητή Ηλία Κεφάλα, με εικονογράφηση του Ντίνου Παπασπύρου.
Για το έργο του ποιητή γράφουν οι: Δημήτρης Αγγελής, Αγαθοκλής Αζέλης, Άννα Αφεντουλίδου, Αθηνά Γκάτσου, Άννα Γρίβα, Ξανθίπη Καραβίδα, Β. Π. Καραγιάννης, Δημήτρης Κόκορης, Γεωργία Κολοβελώνη, Κατερίνα Κούσουλα, Γιάννης Β. Κωβαίος, Γεωργία Λαδογιάννη, Κώσγτας Λάνταβος, Κώστας Λιννός, Ελένη Λιντζαροπούλου, Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στυλιανή Παντελιά, Μαρία Πολίτου, Παναγιώτης Ράμμης, Κώστας Θ. Ριζάκης, Σωτήρης Σαράκης, Αντώνης Δ. Σκιαθάς, Λάμπρος Σκουζάκης, Μαρία Σκουρολιάκου, Γιώργος Σπανός, Χρυσούλα Σπυρέλη, Βαγγέλης Τασιόπουλος, Θωμάς Ψύρρας.
Στο τεύχος επίσης συμπεριλαμβάνονται ανέκδοτα ποιήματα του Ηλία Κεφάλα,  το ποίημα «Ο ποιητής, μνήστρο της αβύσσου», που υπογράφει ο κος Διευθυντής του περιοδικού ποιητής Γιώργος Χ. Θεοχάρης, το οποίο και  αφιερώνει στον ομότεχνό του Ηλία Κεφάλα, καθώς και μία συνομιλία μεταξύ της Δήμητρας Καραγιάννη και του ίδιου του ποιητή Ηλία Κεφάλα.

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Ο ετήσιος χορός – κοπή πίτας του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού


Το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018 στο κέντρο «ΠΥΛΗΣ ΜΕΓΑΡΟ» ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού διοργανώνει τον ετήσιο χορό και την κοπή πίτας του.
ΤΙΜΗ ΚΑΡΤΑΣ 15 ευρώ - ΠΑΙΔΙΚΟ 6 ευρώ
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 8:30 μ.μ.


Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Απεβίωσε ο συγχωριανός Δημήτριος Νικ. Κατσιούλης




Απεβίωσε την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018, ο συγχωριανός μας Δημήτριος Κατσιούλης, σε ηλικία 59 ετών. Ο Δημήτριος Κατσιούλης του Νικολάου και της Δήμητρας, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1959. Με τη σύζυγό του Γεωργία απόχτησαν δύο παιδιά, τον Νικόλαο και τον Τρύφωνα.

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Εκδήλωση για τις συνέπειες του καπνίσματος στο Γυμνάσιο και το Λύκειο Βαλτινού



Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου και του Λυκείου Βαλτινού πήραν τη σκυτάλη της ενημέρωσης για το κάπνισμα. Οι διευθύνσεις των Σχολείων, ο Δήμος Τρικκαίων και το Νοσοκομείο Τρικάλων συνεργάστηκαν, ώστε το πρωί της Παρασκευής 19 Ιανουαρίου 2018, να πραγματοποιηθεί ενημερωτική εκδήλωση στο κοινό αμφιθέατρο των σχολείων. 


Με κεντρική ομιλήτρια την πνευμονολόγο του νοσοκομείου κ. Σοφία Γιδά, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί άκουσαν τα επιχειρήματα και τα τεκμήρια της επιστημονικής έρευνας, σχετικά με τα δυσάρεστα αποτελέσματα από το κάπνισμα στον οργανισμό. Ειδικά σε αυτή την ηλικία της εφηβείας, τονίστηκαν τα δεδομένα που υφίστανται από τις αρνητικές και βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Ο δε πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικκαίων κ. Μιχάλης Λάππας ενημέρωσε τους μαθητές και τις μαθήτριες για την πορεία της εκστρατείας του Δήμου, σε σχέση με την εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

ΔΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟ

Του Ηλία Κεφάλα 

Σὲ βλέπω ποὺ μὲ πλησιάζεις θαυμάζοντας
Τὶς ἀντοχές μου – ὅμως ἐγὼ
Εἶχα γεράσει ἤδη προτοῦ νὰ γεννηθεῖς
Καὶ τώρα οἱ ρίζες μου παλεύουν στὸν ἀέρα
Ζητώντας ἀπὸ κάπου νὰ πιαστοῦν – τί χάος
Στὴν κουφάλα μου κατοικεῖ τὸ φεγγάρι
Κι ὁ κισσός ποὺ ἀκόμα σκαρφαλώνει
Μοῦ εἶναι ἕνα βάρος κρίσιμο
Μὴ φταρνιστεῖς – ἡ κάθε αἰφνίδια πνοὴ μὲ ταράζει
Και ὁ ἐφιάλτης τῆς τσεκουριᾶς
Μὲ δυναστεύει συνεχῶς στὸν ὕπνο
Ἔλα λοιπὸν στὴν χιλιοτρυπημένη μοναξιά μου
Καὶ μάθε πὼς οἱ γύρω μας ὅλοι
Ἀσυναίσθητα ἀραιώνουν
Ὅταν ὁ θάνατος μᾶς πλευρίζει σιγανὰ

(Στὴν φωτογραφία: πλατάνι στὸν Νερόμυλο Πύλης)

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018

Η Καρδίτσα το 1961 του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν


Ο Γάλλος φωτογράφος, φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφος, ήρθε το 1961 στην Καρδίτσα και φωτογράφησε στιγμές από την Καθημερινή ζωή των κατοίκων…
Ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν (Henri Cartier-Bresson, 22 Αυγούστου 1908 - 3 Αυγούστου 2004) ήταν Γάλλος φωτογράφος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φωτογράφους του 20ού αιώνα και ειδικότερα ένας από τους «πατέρες» της φωτοδημοσιογραφίας. Το έργο του έχει κερδίσει καθολική αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο.


Ο Γάλλος φωτογράφος, φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφος, ήρθε το 1961 στην Καρδίτσα και φωτογράφησε στιγμές από την καθημερινή ζωή των συμπατριωτών μας... Περιόδευσε σε όλη την Θεσσαλία και κατέγραψε με την θρυλική του Leica καταπληκτικές εικόνες... Στα λευκώματα που εξέδωσε από τις δύο του επισκέψεις στην Ελλάδα το 1953 και το 1961, εμφανίζονται και κορυφαίοι άνθρωποι της εποχής, όπως ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο ζωγράφος, Γιάννης Τσαρούχης κ.λ.π.


Η ζωή του
Ο Μπρεσόν ανήκε σε μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της Γαλλίας. Σπούδασε ζωγραφική την δεκαετία του 1920 και ασχολήθηκε με τη φωτογραφία την δεκαετία του 1930.

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2018

Ο εξοβελισμός της Ιστορίας από την πολιτική


Του Χρήστου Γιανναρά

Μ​​ε ψύχραιμη απόσταση σαράντα ημερών, η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα (7 Δεκεμβρίου 2017) δικαιολογείται να σχολιαστεί και επιφυλλιδογραφικά, δηλαδή όχι για την επικαιρική μόνο και συγκυριακή σημασία της. Η επιφυλλίδα, κατά τεκμήριο, οφείλει σχολιασμό απαλλαγμένον από την επιδερμική έξαψη της επικαιρότητας.
Η ψυχραιμία επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι στη μνήμη των ενεργών σήμερα στην Ελλάδα πολιτών μάλλον δεν είχε ώς τώρα καταγραφεί άλλη περίπτωση Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και πρωθυπουργού, που να απευθύνθηκαν σε ηγέτη της μετα-σουλτανικής Τουρκίας με τέτοια απερίφραστη ευθάρσεια. Οι ίδιοι έχουν βάλει τις υπογραφές τους και σε νόμους ή διατάγματα, που υπονομεύουν καίρια την εκπαιδευτική διάσωση της γλωσσικής συνέχειας και της ιστορικής αυτοσυνειδησίας των Ελλήνων. Αλλά το δεδομένο αυτό δεν μας εμποδίζει να πιστοποιήσουμε ότι στον Ερντογάν, οι ίδιοι, μίλησαν με παρρησία που κανένας ομόλογός τους ελληνώνυμος δεν είχε ποτέ διανοηθεί.
Με ανάλογη ψύχραιμη νηφαλιότητα αξίζει να αποτολμήσουμε και ένα, σχετικό με την ίδια επίσκεψη, επιπλέον ερώτημα: Από τα όσα μας μετέδωσαν οι ραδιοτηλεοπτικές καταγραφές, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός μιλούσαν με τον Ερντογάν εκείνο το είδος της γλώσσας (της «προοδευτικής», τυπικά ιστορικο-υλιστικών προδιαγραφών, διπλωματίας), που προϋπέθετε την Τουρκία και την Ελλάδα σαν δύο γείτονες χώρες, ισότιμες και ισοταγείς, με κάποιες μεταξύ τους αντιγνωμίες και ασυμφωνίες. Ωσάν να επρόκειτο για το Βέλγιο και την Ολλανδία ή για την Ελβετία και την Αυστρία. Οπότε, με λίγη καλή διάθεση, ευγενικούς τρόπους και διπλωματική κομψότητα μπορούν να επιλύσουν τις διαφορές τους και να συνυπάρξουν σαν καλοί γείτονες.
Το αυθόρμητο και πηγαίο ερώτημα είναι: Τα δύο κράτη δεν έχουν «ιστορία», δεν είναι πρωταρχικά η Ιστορία που δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις τους και δυσαρμονίες στη συνύπαρξή τους; Πώς είναι δυνατό να είναι ελληνικό το νησί και τουρκική η υφαλοκρηπίδα του ή τουρκική η ακτή και ελληνική η υφαλοκρηπίδα της; Με ποια λογική τα χωρικά ύδατα μπορεί να ορίζονται στα έξι μίλια και ο εθνικός εναέριος χώρος στα δέκα μίλια από τις ακτές;
Βέβαια, σε τέτοια προβλήματα (οριοθέτησης των συνόρων, των ορίων επικράτειας) τα γείτονα κράτη είναι σήμερα μάλλον εύκολο να βρίσκουν λύσεις: Υπάρχει ένα κοινά παραδεκτό (περισσότερο ή λιγότερο) Διεθνές Δίκαιο, υπάρχουν και Διεθνείς Οργανισμοί με τον ρόλο, ακριβώς, μεσολάβησης και διαιτησίας σε περίπτωση που αντίδικα κράτη δεν ομογνωμούν στην ερμηνεία των αρχών του Δικαίου.
Με δεδομένο το νομικό αυτό πλαίσιο και παγιωμένη την απόλυτη κυριαρχία του Ιστορικού Υλισμού στο πολιτιστικό μας «παράδειγμα», καταλαβαίνω γιατί, η επίκληση της Ιστορίας και η παρεμβολή της στο πεδίο της πολιτικής μόνο δυσεπίλυτες περιπλοκές και εντάσεις μπορεί να δημιουργήσει. Ενδέχεται να προκαλέσει συναισθηματικές παροξύνσεις, ίσως φανατισμένες εμμονές, να υπονομεύσει την απαραίτητη στη διπλωματία ψυχραιμία. Μεθοδικά λοιπόν και προγραμματικά εξοβελίζεται η Ιστορία από την άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Ναι, αλλά δεν έχει και ποτέ δοκιμαστεί στην πολιτική μια χρήση της Ιστορίας, συνεπέστατα αποτοξινωμένη από κάθε ιδεολογική - εθνικιστική φόρτιση, χρήση χωρίς ίχνος επιθετικότητας, υποβόσκοντος ρεβανσισμού ή μολυσμένη από τη συμπλεγματική μειονεξία της «θυματοποίησης». Με κατακτημένη, γαληναία ηρεμία, ψηλαφητή ελευθερία από πολιτικάντικες εμπάθειες ή «εξυπνάδες», να πει ο Προκόπης Παυλόπουλος στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν:
«Ας μιλήσουμε ρεαλιστικά, με καθαρές κουβέντες: Είσαστε οι νικητές και είμαστε οι νικημένοι. Μας νικήσατε, πριν έξι αιώνες, κατά κράτος, μας εξορίσατε από την Ιστορία για τετρακόσια ολόκληρα χρόνια. Οι εκτάσεις γης όπου σήμερα κατοικείτε, ήταν κάποτε τόσο ελληνικές όσο και η Αθήνα, η Θήβα, η Σπάρτη, η Ολυμπία, η Πέλλα, η Βεργίνα, οι Θερμοπύλες. Στην Ιωνία γεννήθηκε ό,τι πιο ελληνικό: ο Ομηρος, το κεφαλάρι της γλώσσας μας, ο Ηράκλειτος, κεφαλάρι κάθε σοφίας και αρετής ελληνικής. Στη σημερινή σας επικράτεια, ώς πριν ενενήντα έξι χρόνια, όλα ήταν ελληνικά: Κωνσταντινούπολη, Ιωνία, Πόντος, Φρυγία, Λυκαονία, Παμφυλία, Κιλικία, Γαλατία, Καππαδοκία, Αιολία, Αμάσεια.
»Ξέρουμε, Πρόεδρε Ερντογάν, ότι η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, οι εθνοκαθάρσεις εξαλείφουν ολόκληρους λαούς από τις πανάρχαιες κοιτίδες τους, οριστικά, αμετάκλητα. Προλάβαμε οι Ελληνες να ελευθερώσουμε από τον Σουλτάνο κάποιες σπιθαμές γης και στήσαμε κράτος, που δεν έχει τίποτα το ελληνικό – από την πολεοδομία ώς τη διοίκηση και τα σχολειά, όλα είναι ξιπασμένη μίμηση, καραγκιοζιλίκι “εξευρωπαϊσμού”, ξεφτίλα μεταπράτη. Αυτό είμαστε, και θέλω να μου πεις: τι φοβάσαι από μας τους τελειωμένους, τι άλλο θέλεις επιτέλους από μας; Παραβιάζεις κάθε μέρα τον λειψό ουρανό μας, άρπαξες με ατιμία, εσύ ο μπεσαλής, τη μισή Κύπρο, θέλεις και το μισό Αιγαίο για “καλή γειτονία” – πού το πας, πες ξεκάθαρα.
»Δεν κάνω έκκληση να μας λυπηθείς, εμείς οι νικημένοι και προδότες του εαυτού μας, σωτηρία δεν έχουμε. Θα μπορούσες να υπολογίσεις σε μας και να στηριχτείς, για να μπεις στην Ε.Ε., να σώσουμε μαζί πείρα αιώνων, μεσανατολίτικη, προτεραιότητα της σχέσης και όχι της χρήσης, ναι, μέσα στην πεθαμενίλα, την ιστορικο-υλιστική της Ευρώπης. Αλλά είναι πια για μας αργά και για σένα “ύποπτοι” τέτοιοι πολιτικοί στόχοι.
»Κόψε τουλάχιστον τις απειλές, γίνεσαι κωμικός, Ταγίπ Ερντογάν. Φοβάσαι τους οριστικά νικημένους, τους εκούσια αρνητές των ιερών και των οσίων τους; Είσαστε ογδόντα εκατομμύρια και εμείς, σε σαράντα χρόνια, με την παρακμιακή μας υπογεννητικότητα, θα είμαστε τρία. Αλλαξε ορίζοντες και στόχους εξωτερικής πολιτικής, μην ξεχνάς: σου μεταγγίσαμε κάποτε τον “αέρα” της αυτοκρατορίας».
Αυτά ένας υποθετικός Προκόπης Παυλόπουλος σε έναν κατευχήν νηφάλιο Ταγίπ Ερντογάν.

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Επιτυχημένη η πορεία της αντιδημάρχου κας. Ελένης Πούλιου



Την σκυτάλη στον κ. Χρήστο Μπούρα θα δώσει σε λίγες μέρες η αντιδήμαρχος Β τομέα (Καλλιδένδρου) του Δήμου Τρικκαίων κα. Ελένη Πούλιου. Η αντιδήμαρχος Β τομέα του Δήμου Τρικαίων θα εκτελεί καθήκοντα μέχρι τις 29 Ιανουαρίου, δίνοντας στη συνέχεια την σκυτάλη στον κ. Χρήστο Μπούρα, στον οποίο ο Δήμαρχος Τρικκαίων κ. Δημήτρης Παπαστεργίου ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο της συγκεκριμένης αντιδημαρχίας.
Η κα. Ελένη Πούλιου, ολοκληρώνει τη θητεία της, διαγράφοντας μια επιτυχημένη πορεία στην συγκεκριμένη αντιδημαρχία. Κι αυτό είναι κοινά παραδεκτό από το σύνολο των δημοτών των χωριών του Β’ Τομέα, οι οποίοι αποκόμισαν τις καλύτερες εντυπώσεις για το σύνολο του έργου της.
Κατά τη περίοδο της θητείας της, έχει ανταπεξέλθει με επιτυχία στα καθήκοντά της καθώς την χαρακτήρισε η αγωνιστικότητα, η συνεργασία, η προθυμία και το ενδιαφέρον της για τα προβλήματα της καθημερινότητας των δημοτών, της περιοχής και η άμεση παρέμβαση και εξεύρεση λύσεών τους.
Η ίδια διαχειρίστηκε υποδειγματικά, δύσκολες και πρωτόγνωρες για την περιοχή μας περιπτώσεις, όπως την αναχαίτιση της ρυπογόνου επένδυσης με βιορευστά, στο Βαλτινό,  την πλημμύρα του Σεπτέμβρη του 2016, αλλά και τις χιονοπτώσεις του Ιανουαρίου 2017, δίνοντας λύση σε μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Η κα. Ελένη Πούλιου είναι πλέον καταξιωμένη και ταυτισμένη με τον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και αυτό το αποδεικνύει η πορεία της και η μακροχρόνια ενασχόλησή της με τα κοινά.
Γνωρίζει να πετυχαίνει πάντα το στόχο της και δηλώνει παρούσα πλέον ως απλός στρατιώτης της παράταξης του κ. Δημήτρη Παπαστεργίου.

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Οι νέοι αντιδήμαρχοι του Δήμου Τρικκαίων


Πεντάδα νέων αντιδημάρχων ανακοινώθηκε στον Δήμο Τρικκαίων, με προσωπική επιλογή του δημάρχου Δημήτρη Παπαστεργίου, ενώ παραμένουν στις θέσεις τους τρεις αντιδήμαρχοι.


Πρόκειται για τον Χρήστο Μπούρα, ως αντιδήμαρχος Περιφέρειας του Β’ Τομέα στη θέση της Ελένης Πούλιου,


τον Παναγιώτη Ντιντή ως αντιδήμαρχος Ποιότητας Ζωής και Περιβάλλοντος, αντικαθιστώντας τον Χρήστο Γούλα,


τον Άκη Αναστασίου ως αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας στη θέση της Έφης Λεβέντη,


τη Σοφία Αλεστά ως αντιδήμαρχος Δημοσίων Σχέσεων και Υπηρεσιών αντικαθιστώντας την Ντίνα Δήμα


και τον Σωτήρη Σακκά, ως αντιδήμαρχος Καθημερινότητας, στη θέση του Δημήτρη Βασταρούχα.

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον


Άνθρωποι που γνωρίζουν πως στη ζωή υπάρχει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι μπορεί να δει το μάτι... και αντλούν χαρά από αυτό που κάνουν πολύ καλά... Όλοι αυτοί θα συμπορευτούν με τον Γλάρο Ιωνάθαν.


Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, η πιο πολυσυζητημένη, γεμάτη έμπνευση ιστορία της εποχής μας, αφηγείται τη ζωή ενός πουλιού, που είναι αποφασισμένο να μην είναι συνηθισμένο. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller, είναι η ιστορία ανθρώπων που θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αλλά και να φτιάξουν τους δικούς τους κανόνες, έχει εμπνεύσει ανθρώπους ανά δεκαετίες.
«Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης – δηλαδή πώς να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω», γράφει ο συγγραφέας Richard Bach σε αυτή την αλληγορία για ένα μοναδικό πουλί που ονομάζεται Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον. «Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως για τούτον εδώ το γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει». Το πέταγμα στην πραγματικότητα είναι η μεταφορά που κάνει την ιστορία αυτή υψηλού νοήματος. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller είναι ένα παραμύθι για την αναζήτηση υψηλού νοήματος στη ζωή, ακόμη κι αν το σμήνος σου, η φυλή ή η γειτονιά σου βρίσκει τη φιλοδοξία σου απειλητική (κάποια στιγμή ο αγαπημένος μας γλάρος εξορίζεται από το ίδιο του το σμήνος).
Χωρίς να διακινδυνεύει το υψηλό του όραμα, ο Ιωνάθαν μαθαίνει τη σημασία της αγάπης και της ευγένειας και λαμβάνει την ύψιστη ανταμοιβή – την υπεροχή.


Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Πλήγμα παραμυθιού




Του Κωνσταντίνου Κατσαρού από την ποιητική συλλογή «ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ»




2010
η γιαγιά αφηγούνταν
με περισσή γλαφυρότητα,
στόμφο και κινήσεις,
παραστατικότητα και πειστικότητα,
το βραδινό παραμύθι στα μικρά της εγγόνια

εκείνα με λαχτάρα άκουγαν την ιστορία του κυνηγού,
που κυνηγούσε μέσα στο δάσος την κυρά Μάρω,
την πονηρή αλεπού,
που όλο κρυβότανε και όλο με ελιγμούς του ξέφευγε
και όλο στα βαθύτερα τον παράσερνε,
όλο και σε πιο άγνωστα κατατόπια τον πήγαινε,
αφού ήξερε το μέρος καλύτερα απ’ τον κυνηγό,
αφού το έξυπνο ζώο έπρεπε να προστατέψει το τομάρι του

-η αλεπού τελικά ξέφυγε παιδιά μου!
κι ο κυνηγός χάθηκε μέσα στο δάσος παιδιά μου!

ακόμη ψάχνουν να τον βρουν
και λέω μόλις ξημερώσει,
να πάμε και μείς να βοηθήσουμε να τον βρούμε,
γιατί η γυναίκα του και τα παιδάκια του
κλαίνε απαρηγόρητα που χάθηκε!

-πως χάθηκε γιαγιά, δεν είχε GPS;

όμορφος κόσμος παιδικός ψηφιακά φτιαγμένος!

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους στο ΚΕΠ



Την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους έκοψαν οι υπάλληλοι του Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών, της Δημοτική Ενότητας Καλλιδένδρου, στο δημοτικό κατάστημα Βαλτινού, την προηγούμενη εβδομάδα.
Μέσα σε ένα χαλαρό, ευχάριστο και εορταστικό κλίμα οι Διοικητικοί υπάλληλοι, παρουσία της Αντιδημάρχου κας Ελένης Πούλιου και του Προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Βαλτινού, κ. Δημήτρη Σταμούλη, οργάνωσαν την γιορτή τους, έκαναν το εορταστικό τραπέζι τους, κόψανε την Βασιλόπιτα και αντάλλαξαν ευχές για το νέο έτος 2018.


Τυχερότερη της νέας χρονιάς στάθηκε η Αντιδήμαρχος, κα Ελένη Πούλιου, η οποία πέτυχε το φλουρί της πίτας.



Εμείς να ευχηθούμε σε όλους «Καλή και δημιουργική χρονιά»!

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

Απεβίωσε ο Αθανάσιος Σωτ. Σταμούλης



Σε ηλικία 83 ετών απεβίωσε ο συγχωριανός, Αθανάσιος Σωτ. Σταμούλης και κηδεύεται σήμερα την Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018, στις 12 το μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων.
Ο Αθανάσιος Σταμούλης του Σωτηρίου και της Σταθούλας γεννήθηκε το 1935 στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε με την Τριανταφυλλιά το γένος Σωτ. Φαρμάκη και είχε δύο παιδιά, την Ευσταθία και τον Δημήτριο.

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

Ταξιδιωτικές εντυπώσεις «Ο Παλιός Παντελεήμονας»


Στις γιορτές των Χριστουγέννων επισκέφθηκα, με καλή παρέα, το γραφικό χωριό, «Παλιό Παντελεήμονα» που βρίσκεται στις πλαγιές του κάτω Ολύμπου, σε υψόμετρο 600 μέτρων, με υπέροχη θέα στο Θερμαϊκό κόλπο, τις ακτές της Νότιας Πιερίας και το ενετικό κάστρο του Πλαταμώνα.
Για κάμποση ώρα είχα περιηγηθεί ελεύθερος, μόνος σχεδόν, μέσα στο παραμυθένιο χωριό, γεμάτο ψιθύρους στα πλακόστρωτα στενά σοκάκια του και στα απρόσμενα περάσματα. Καθώς προχωρούσα από ένα στενό στο άλλο ένας μυστηριακός κόσμος ξανοίγονταν μπροστά μου. Παλιά πέτρινα αρχοντικά, ανακαινισμένα, στέγαζαν τώρα τους διάφορους ξενώνες με αυστηρή λιτότητα και περισσή αισθητική.
Ο Παλιός Παντελεήμονας έχει μια υποβλητική δύναμη αφήγησης. Μπορείς να ακούσεις τα βήματά σου στα πέτρινα καλντερίμια, μπορείς να φανταστείς τους λοιπούς ψιθύρους, βήματα που σβήνουν, παράθυρα που τρίζουν, γέλια που πνίγονται, να αισθανθείς τις μυρουδιές και τις γεύσεις, τα χρώματα στις αυλές... 


Κεντρικό σημείο η λιθόστρωτη πλατεία με το σχολείο, την εκκλησία, τα εστιατόρια και τα καφέ του.
Ο Παλαιός Παντελεήμονας κατάφερε να διατηρήσει το τοπικό του «χρώμα» καθώς είχε σχεδόν ερημώσει από την δεκαετία του 1950, όταν οι κάτοικοί του έφυγαν μαζικά προς το μεγαλύτερο οικισμό του Νέου Παντελεήμονα. Τη δεκαετία του 1980 όμως, η κατάσταση μεταστράφηκε, όταν αναπαλαιώθηκε ο οικισμός και άρχισε η ταχεία τουριστική ανάπτυξή του. Σε αυτό συνέβαλε το παραδοσιακό, τοπικό του «χρώμα», καθώς και η μικρή απόσταση που τον χωρίζει από τα τουριστικά θέρετρα της Πιερίας και την εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης.
Επέλεξα κάποιες οπτικές γωνίες, έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή, και φωτογράφισα την γραφικότητα και τη μαγεία της αφεντιά του. Οι εικόνες ήταν τόσο ανήσυχες, που χρειάστηκε να τις αποδώσω και με τη ζωγραφική. Τις έκανα ασπρόμαυρα σκίτσα, με μολύβι και πενάκι και μαζί με τα διάφορα πληροφοριακά στοιχεία για το χωριό, επιθυμώ να τα μοιραστώ μαζί σας.

Δημήτρης Τσιγάρας

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018

Κάνοντας το ασήμαντο, σημαντικό


Οι άνθρωποι που διαθέτουν καλαισθησία αποκτούν ορισμένες ικανότητες που τους οδηγούν στην αποκορύφωση της τέχνης μέσω της έκφρασης κάνοντας το ασήμαντο, σημαντικό.
«Δεν είναι η ποιότητα της πρώτης ύλης που κάνει την τέχνη, είναι η τέχνη που δίνει ποιότητα στην πρώτη ύλη», έλεγε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, και φυσικά είχε απόλυτο δίκιο.


Ένας καλλιτέχνης -γλύπτης- από τη Νότια Ντακότα επιλέγει παλιά μεταλλικά εργαλεία και αντικείμενα και τα μετατρέπει σε απίθανα δημιουργήματα. Πηγαίνει σε παλιές φάρμες, μαζεύει άχρηστα εργαλεία, όπως παλιά τρακτέρ που πλέον είναι αδύνατον να φτιαχτούν και τα μετατρέπει σε έργα τέχνης. Η θεματολογία των έργων του έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα της άγριας Δύσης.
Δείτε παρακάτω μερικά από τα έργα του: 

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Μνήμες από τη ζωή στο χωριό "Το σπίτι μας"


Του Χάρη Αγγελή

Ανάμεσα στην εκκλησία και το ζευγαρολίβαδο υπήρχε τότε, το καινούργιο μας σπίτι, με δυο πατώματα, κτισμένο από πλιθιά, με χοντρούς τοίχους. Είχε τρία δωμάτια κάτω και τρία επάνω. Μπροστά ήταν το μπαλκόνι με τις ξύλινες κολώνες. Στο ένα δωμάτιο αριστερά έμενε η οικογένειά μας. Είχε τρία παράθυρα, το φαρδύ έβλεπε στην εκκλησία και τα δυο στενά στο δρόμο. Τα παράθυρα, μέχρι τη μέση είχαν άσπρα κουρτινάκια για να μην μας βλέπουν οι απ’ έξω. Ήταν σοβατισμένο και μπογιατισμένο με ώχρα. 


Στον τοίχο ανάμεσα στα δύο παράθυρα ήταν κρεμασμένες οι φωτογραφίες του παππού και της γιαγιάς, σε μεγέθυνση και απέναντι καρφιτσωμένη η πάντα με δυο άλογα κεντημένα, προίκα της μάνας. Πάνω στον μπουχαρή φώτιζε η λάμπα πετρελαίου με το λαμπόγιαλο και το φυτίλι. Το ταβάνι ήταν μονωμένο με καλάμια και σοβά, από ασβέστη και άχυρο. Το πάτωμα παλαμισμένο από χαρμάνι με χώμα, άχυρο και βουνιά από αγελάδα. Μια ψάθα σκέπαζε το μισό πάτωμα και πάνω στην ψάθα στρωματσάδα από άχυρο όπου κοιμόνταν τα πέντε αδέρφια με τη γιαγιά. Το άλλο μισό πάτωμα το έπιανε το σιδερένιο κρεβάτι όπου κοιμόταν ο πατέρας με τη μάνα. Δίπλα, στο άλλο δωμάτιο, δεξιά, το χειμώνα υπήρχαν δεμένες δύο αγελάδες. Αυτό το δωμάτιο ήταν ασοβάτιστο, απαλάμιστο και για ταβάνι είχε τις μπάλες από άχυρο και τριφύλλι. Το μεσαίο δωμάτιο ήταν το χαγιάτι ενώ το πάνω πάτωμα ήταν άφτιαχτο.


Κάτω από τη συκιά ήταν το ξύλινο υπόστεγο. Εκεί ξεχειμώνιαζαν το γουμάρι και το γουρούνι και από πάνω τους ήταν το κοτέτσι με τις κότες. Απέναντι από το υπόστεγο ήταν το μαγειρειό και πίσω του η τουλούμπα. Μια χειροποίητη σίτα (φράχτης) έφραζε την αυλή του σπιτιού και το υπόλοιπο οικόπεδο το έφραζαν οι φρουξιλιές και τα φτελιάδια που υπήρχαν εκεί, μπλεγμένα με πολλά βάτια. Πίσω από το σπίτι στο κέντρο του οικοπέδου ήταν μια μεγάλη σκαμνιά και δεξιότερα κυδωνιές, δαμασκινιές, κορομηλιές και δυο κοντούλες αχλαδιές. Χορτάρια υπήρχαν παντού γιατί ο τόπος ήταν βαρκός.
Τότε οι άντρες έκαναν τις βαριές δουλειές. Κουβαλάγανε γεμάτα τσουβάλια με καρπίσματα στη πλάτη. Κρατούσαν το αλέτρι στο όργωμα, άνοιγαν χαντάκια στα χωράφια, έκοβαν ξύλα, φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα κάρα, κάπνιζαν, έβριζαν, πηγαίνανε στο καφενείο και λίγες φορές στην εκκλησία.
Οι γυναίκες, απ’ την άλλη, βοηθούσαν τους άντρες σ’ όλες τις δουλειές, μαγείρευαν, έπλεναν, φρόντιζαν τα παιδιά, τάιζαν τα ζώα, καθάριζαν, δεν κάπνιζαν, δεν έβριζαν, δεν πήγαιναν στο καφενείο και πήγαιναν πολύ συχνά στην εκκλησία.
Οι παππούδες, όπου υπήρχαν, κρατούσαν τη σακούλα με τα λεφτά και έκαναν κουμάντο στην οικογένεια. Οι μανιές είχαν τις νύφες να τις υπηρετούν και αγαπούσανε πολύ τα παιδιά και τα εγγονάκια τους.


Τα παιδιά, αν δεν είχαν δουλειές, πήγαιναν στο σχολείο, στο κατηχητικό, στην εκκλησία και μόλις ξέκλεφταν και τέλειωναν με τους μεγάλους άρχιζαν το παιχνίδι. Τότε παίζαμε πάρα πολύ! Και το παιχνίδι έβγαινε μέσα από την ανάγκη μας, να θρέψουμε την φαντασία μας για να μας ταξιδεύει στους μοναδικούς για τον καθένα τόπο του εσωτερικού μας κόσμου…

Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

Μια επιστολή από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν στην κόρη του: για την καθολική δύναμη της αγάπης


 Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κόρη του Αϊνστάιν, Lieserl δώρισε 1.400 επιστολές, που γράφτηκαν από τον πατέρα της, στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, με εντολή να μην δημοσιεύσουν το περιεχόμενό τους, μέχρι δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αυτή είναι μία από αυτές:
«Όταν πρότεινα τη θεωρία της σχετικότητας, ελάχιστοι με κατάλαβαν, και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα θα συγκρουστεί με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου.
Σου ζητώ να φυλάξεις τα γράμματα για όσο διάστημα χρειαστεί, χρόνια, δεκαετίες, έως ότου η κοινωνία είναι αρκετά προηγμένη για να δεχτεί αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω.
Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη που, μέχρι σήμερα, η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Είναι μια δύναμη που περιλαμβάνει και διέπει όλους, είναι πίσω από κάθε φαινόμενο που λειτουργεί στο σύμπαν και δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από εμάς. Αυτή η παγκόσμια δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.
Όταν οι επιστήμονες ερεύνησαν για μια ενοποιημένη θεωρία του σύμπαντος ξέχασαν την πιο ισχυρή αόρατη δύναμη. Η αγάπη είναι φως, που φωτίζει αυτούς που δίνουν και λαμβάνουν. Η αγάπη είναι βαρύτητα, επειδή κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται έλξη για άλλους. Η αγάπη είναι δύναμη, διότι πολλαπλασιάζει το καλύτερο που έχουμε, και επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μην σβήσει στον τυφλό εγωισμό της. Η Αγάπη ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει. Για την αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Αγάπη είναι ο Θεός και Θεός είναι η Αγάπη.
Η δύναμη αυτή εξηγεί τα πάντα και δίνει νόημα στη ζωή. Αυτή είναι η μεταβλητή που έχουμε αγνοήσει για πολύ καιρό, ίσως γιατί φοβόμαστε την αγάπη, γιατί είναι η μόνη ενέργεια στο σύμπαν που ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να οδηγεί κατά βούληση.
Για να δώσω ορατότητα στην αγάπη, έκανα μια απλή αντικατάσταση στην πιο διάσημη εξίσωση μου. Αν αντί για E = mc2, δεχθούμε ότι η ενέργεια για να θεραπεύσει τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την αγάπη όταν πολλαπλασιάζεται με την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, διότι δεν έχει όρια.
Μετά την αποτυχία της ανθρωπότητας στη χρήση και τον έλεγχο των άλλων δυνάμεων του σύμπαντος, που έχουν στραφεί εναντίον μας, είναι επιτακτική ανάγκη να τραφούμε με ένα άλλο είδος ενέργειας …
Αν θέλουμε το είδος μας να επιβιώσει, αν θέλουμε να βρούμε το νόημα της ζωής, αν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και κάθε ον με αισθήσεις που κατοικεί σε αυτόν, η αγάπη είναι η μία και μοναδική απάντηση.
Ίσως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κάνουμε μια βόμβα αγάπης, μια συσκευή αρκετά ισχυρή ώστε να καταστρέψει εντελώς το μίσος, τον εγωισμό και την απληστία που καταστρέφουν τον πλανήτη.
Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.
Όταν μάθουμε να δίνουμε και να λαμβάνουμε αυτή την παγκόσμια ενέργεια, αγαπητή Lieserl, θα έχουμε επιβεβαιώσει ότι η αγάπη κατακτά τα πάντα, είναι σε θέση να ξεπεράσει τα πάντα, γιατί η αγάπη είναι η πεμπτουσία της ζωής.
Με λυπεί βαθύτατα που δεν μπόρεσα να εκφράσω ό, τι έχω στην καρδιά μου, που χτυπά για σένα μια ζωή. Ίσως είναι πολύ αργά για να ζητήσω συγγνώμη, αλλά καθώς ο χρόνος είναι σχετικός, πρέπει να σου πω ότι σ αγαπώ και πως χάρη σε εσένα έφτασα στην τελική απάντηση»!

Ο πατέρας σου,
Άλμπερτ Αϊνστάιν

επικοινωνιστε μαζι μας